Blogartikel

'Hoeveel vraag je voor een presentatie ?'

Een week geleden is mijn 'anoonceke' verschenen!
De 5 lijntjes in De Streekkrant (FOTO) waarin ik mijzelf aanprijs als presentator, en nu heb ik mijn eerste reactie aan de telefoon!

De vriendelijke maar zakelijke  man die zich voorgesteld had als de secretaris van de Feestcomité Antwerpse Postagenten heeft mij net gevraagd of ik de presentatie wil doen van hun jaarlijkse viering op 13 oktober '79. Daar heb ik uiteraard 'ja' op geantwoord. Maar nu stelt hij net een extra vraag waar ik vreemd genoeg nog niet aan gedacht had! Verrast als ik al was door dit telefoontje van mijn eerste ‘echte’ klant!

Hij vroeg namelijk: 'Hoeveel rekent om zo'n presentatie te doen?'

In het besef dat het op zijn minst vreemd en zeker niet professioneel zou overkomen als ik niet onmiddellijk een antwoord geef, dien ik dus ‘nu’ een antwoord te geven.
Bliksemsnel overloop ik de referenties die ik heb. Ik weet dat profs zoals een Walter Capiau of Luc Appermont zo'n 20.000 Bef ( + 500 Euro) vragen.
Voor mijzelf is de enige referentie die ik heb, mijn gage toen ik mocht meespelen in de toneelvoorstellingen van Gaston  en Leo en dat was 1000 Bef (25 Euro) per avond weliswaar voor een reeks van 60 voorstellingen. Dus voor deze solo-presentatie van één namiddag vraag ik dan maar ‘out of the blue’ 2000 Bef (50 Euro). 
 
De man aan de andere  kant van de lijn is opvallend direct akkoord met die 2.000 Bef en zal mij alle verdere informatie opsturen. Of ik hem ook een bevestiging van onze 'deal' wil sturen (FOTO) .

Ik sta nog te trillen op mijn benen met de telefoonhoorn in de hand.
Zonet heb ik dus mijn eerste betalende klant aan de lijn gehad en een akkoord voor een eerste officieel artistiek optreden !

Tegelijkertijd ook mijn eerste 'betaalde' presentatieopdracht!
En dan nog wel in de  Elisabethzaal, zowat de voornaamste zaal in Antwerpen !

Ik voel mij nu al Rockefeller en ‘huppel’ naar de keuken om een kop koffie te gaan drinken.
2000 Frank, dat zijn alvast weer enkele dakpannen voor ons huisje dat wij aan het restaureren zijn!

Harry de 'Conferancier'

Zo'n twee maand later zit ik in mijn loge van die immense zaal aan de dierentuin.
In mijn handen het programmaboekje van het evenement, met daarin naast de laudatio’s voor de gedecoreerde postbeambten staat het zwart op wit ‘Conferencier'  Harry van Hest’.

‘Help’ dat is verkeerd, ik ben helemaal geen 'conferencier' ik ben een presentator(tje) dat in zijn jeugdclub al een keer een tombola heeft geanimeerd en ook al wel eens iemand zoals zangeres  Della Bossiers heeft aangekondigd oud lid van diezelfde jeugdclub, maar dat is het zo wat.
Ik ben dan ook zeker niet de man die een zaal doet bulderen van het lachen met moppen en anecdotes zoals Chareltje Jansens, Tony Bell of Paul Van Camp de échte conferenciers dat kunnen.
Maar ik heb geen tijd om daar over te piekeren want het is zo ver!

Het is aan mij!
Ik stap op het podium en groet het publiek.
Het zijn bijna allemaal mensen met een leeftijd die aantoont dat ze ‘bewust’ de Tweede Werledoorlog nog hebben meegemaakt en met mijn jeugdig of zeg ik beter 'naïef enthousiasme' lijk ik met mijn begroeting een gevoelige snaar te hebben geraakt. Heel welwillend reageert de zaal dan ook op de mijn eerste kwinkslagen (of zeg ik beter ‘slagjes’). 
Waarschijnlijk sorteer het ‘kleinzoon effect’.
Ik kondig vervolgens de eerste spreker aan en verdwijn weer discreet achter de coulissen.

Het grapje van de secretaresse

Oef, dat viel al bij al nog mee! Maar tegelijkertijd realiseer in mij dat ik er de volgende ronde niet zo makkelijk vanaf zal komen.

Het enige dat ik de voorbije dagen heb kunnen verzinnen als toch ietwat grappige anekdote is hoe ik samen met Gaston en Leo onze toerbus verder duwde toen wij waren stilgevallen hartje Brussel. (FOTO's + zie ook BLOG 46 co )
Maar terwijl ik in de spiegel vol roestige ouderdomsvlekken, nog even mijn stropdas recht trek, lijkt dat zo'n triviaal en eigenlijk bijna ongeloofwaardig verhaaltje voor wie er niet bij was...?

Maar net dat blijkt te werken! Er komen hier en daar wat wolkjes gelach los in de zaal.
Dat geeft mij de moed om de volgende artiest al wat enthousiaster aan te kondigen.
Terwijl ik mij realiseer dat mijn volgende interventie aan weer meer verwachtingen zal dienen te voldoen.

Ik zei het al, ik ben geen 'moppentapper'. Nooit geweest. Ik vertel een mop blijkbaar steeds te uitgebreid en door dat te lange verhaal voelt men op voorhand al de ‘clou’!
Maar onlangs had ik toch de lachers op mijn hand met een raadseltje, even zien of dat hier ook werkt.

Dus hier ga ik weer.
Ik kondig de vorige act af en gooi mijn raadsel(tje) de zaal in. Het is een retorische vraag over een secretaresse, dus ik geef vrij snel zelf het antwoord en ‘bingo’ de zaal is mee! Tenminste, ze lachen toch en dat is weer iets dat ik leer, hoe voller de zaal hoe makkelijker er gelachten wordt. De ene helft trekt namelijk de andere helft mee.

Vanaf nu voel ik mij gesterkt en met nu en dan een one-liner of een grapje bij het aan- en afkondigen van de verschillende acts red ik het tot het einde van de show.

Het eindapplaus is een gezamelijk eerbetoon voor al de acts die nog aanwezig zijn en dat is erg enthousiast (weer zo'n voordeel van een groot publiek! ).

'Tot een volgende keer'.

Nog natrillend zit ik in mijn loge als de secretaris komt afscheid nemen. Hierbij overhandigd hij mij een omslag met daarin de beloofde 2.000 Bef (FOTO-Scan) in contanten zoals gebruikelijk in deze periode. En of ik hier even een handtekening voor ontvangst wil zetten.

Hij zegt nog even dat iedereen ‘content’ is en 'tot een volgende keer'!
(Die tweede keer komt er al vrij snel want een maand later mag ik voor hen oa Charel Janssens en Co Flower aankondigen voor het feestprogramma van hun 'Vriendenkring Weggevoerden van de PTT '40 - '45' op de Paardenmarkt (SCANS))

Voorlopig zit ik hier nog met mijn 2.000 Bef voor een namiddag vol stress.

Maar ook voor een namiddag vol applaus en gelach en complimenten van de collega artiesten waarmee ik ijverig adressen uitwissel. Wie weet ook tot een volgende keer! 

Wel is er een onbewuste vraag waar ik mee zit (hoewel ze niet primordiaal aanvoelt met het applaus nog in mijn oren): is mijn 2.000 Bef wel een correcte gage?

Even tussendoor: Toch vreemd dat men in België zo weinig mededeelzaam is over hoeveel men verdient!?!
Als wij dat meer zouden delen met elkaar kunnen wij het de bazen/opdrachtgevers toch veel moeilijker maken en zouden wij allicht sterker staan bij loonsonderhandelingen en dus ook meer uit de brand kunnen slepen!?!
Maar neen niemand durft het vragen of zeggen. Het lijkt wel de grootst mogelijke schending van de privacy of zelfs van de intimiteit als je er alleen nog maar over begint.
En daar vanaf.

Terug naar 'mijn' 2.000 Bef .

Nu ik ze hier in mijn handen heb realiseer ik mij ook voor het eerst dat er eigenlijk een nieuwe fase in mijn leven begonnen is. Straks zeker een foto laten maken op het Astridplein, voor de zaal van dit scharnierpunt in mijn leven (FOTO's).

Het vaste maandloon dat ik momenteel verdien voor mijn werk voor Roularta is zo’n 10.000 Bef (250 €), dan is deze 2.000 Bef (50 €) toch bijna 20% van dat vaste loon !?! (omgerekend naar de indexevolutie mogen al deze bedragen anno 2021 met minstens 3 vermenigvuldigd worden)

En hoewel ik de job voor de uitgeverij helemaal ideaal vind, is wat ik vandaag hier mocht doen toch nog veel toffer!

Dus wie weet, als ik mijn focus op dit soort van extra’s richt dan kan ik er misschien in doorgroeien!?! Maar dan heb ik allicht meer goede raad nodig van meer ervaren artiesten.

Welnu die goede raad zal ik enkele weken later krijgen van Jan Veroken alias 'variétéartiest Waldo', waarbij ik ook nog het voorrecht zal hebben een heuse 'BN-Bekende Nederlandse' te mogen aankondigen.

Maar da’s voor de volgende BLOG: ‘Hoe 2000 Bef plots 5000 Bef wordt’