Blogartikel

Het korte verslag(je) van een waar gebeurd verhaal dat helemaal anders had kunnen aflopen. 
Het gebeurde op 16 augustus 2020 nu exact twee jaar geleden.

Wij zagen haar zo wat gelijktijdig.
Een kleuter van een jaar of 2 à 3, in een fuchsia-kleurige combinatie, die in een rotvaart het stevig hellende voetpad afrijdt. Het meisje zit op een ‘stapfietsje’, zoiets zonder trappers en duidelijk ook zonder rem.
Op zich nog niet dramatisch als ze zich in een veilige omgeving zou bevinden, maar wij rijden haar voorbij op de Provincialeweg die van Aubel-centrum in Herve, richting Voeren leidt. Herve de regio die wij Vlamingen voor het gemak al bij de Ardennen rekenen, niet een streek met echte bergen maar toch wel al met stevige heuvels.  

Het is markt in Aubel, wat we merkten toen we aan het kruispunt niet naar het stadje mochten, maar linksaf moesten, de stijle hoofdbaan omlaag.
Waarschijnlijk komt ze dus van die markt vandaan. In haar jeugdige onschuld zich totaal onbewust dat de prettige ‘hellende’ snelheid die ze had bij haar ‘ontsnapping’ aan de aandacht van papa en mama, kon omslaan in een nachtmerrie.
Na zo’n 500(!) meter begint ze dan ook in volle paniek te krijsen. Wij horen het zelfs in de auto, maar rijden nog steeds op die drukke provinciale baan, dus abrupt stoppen is er niet bij.
Wij nemen dan maar even een voorsprong en parkeren ons, niet bepaald reglementair maar wel veilig en Nicole springt opvallend alert gelijk de auto uit. Zij spurt naar boven in de richting van het kindje.

Ik blijf noodgedwongen bij de auto en wacht af.
Iets later zie ik haar met het fuchsia wolkje op de arm en het vederlichte fietsje in de hand de heuvel afkomen.
Wij staan even samen te overleggen wat ons te doen staat, wanneer er een oudere dame zich bij ons aansluit die vertelt dat ze het kind al trachtte te volgen van bij de markt, maar het lukte haar niet om de dreumes in te halen.

Het voor de hand liggende is dat we de politie bellen.
Nummer 101 brengt ons gelukkig onmiddellijk in contact met de plaatselijke politie die blijkbaar al weet heeft van de vermissing van het kindje. Waarschijnlijk via de totaal in paniek zijnde ouders.
‘Rue de la Bel nr 30’, dat is waar wij ons bevinden weet een vriendelijke, in zijn voortuintje  tuinierende, buurman te vertellen.
Zo vriendelijk, dat hij zelfs een trommeltje met snoepjes is gaan halen voor Louise want zo heet onze mascotte van het moment. Zijn kleinkinderen zullen het met enkele snoepjes minder moeten doen want Louise laat het zich geen twee keer vragen. Ook het vrouwtje van die buurman is nieuwsgierig het trommeltje met snoepjes gevolgd en komt er nu bij staan en ze ziet dat het goed is.

Het duurt nog even, maar daar zijn de beide ouders met hun nog drie andere kinderen. Ze voelen zich een tikkeltje schuldig dat dit is kunnen gebeuren, maar dat is natuurlijk vooral de schuld van het hellende voetpad. Als Louise enkel op horizontale grond had kunnen trappen, zou ze nooit zo ver geraakt zijn.
Nicole overhandigt haar nieuwe vriendinnetje aan de papa, want mama lijkt nog iets te aangedaan.
Ik geef haar dan maar het fietsje en knipoog nog even naar de grotere broertjes met de boodschap dat ze volgende keer beter moeten opletten op het prinsesse-zusje.
Meer hoeft dat niet te zijn en wij zetten met een goed gevoel onze weg verder naar de 'Commanderie' in Voeren.
Al rijdend zitten wij nog even te overleggen wat er zou gebeurd zijn als ze de baan zou opgeschoten zijn? Of wat als we haar niet gezien hadden omdat ze een minder opvallend kleedje zou aan gehad hebben? Wat kan het leven (letterlijk) van 'kleurrijke' toevallen afhangen.

Hebben wij nu onze goede daad gedaan voor vandaag?!?