Blogartikel

Dat nog net niet, maar ik zat nog maar pas in de lagere school toen ik vond dat elke zichzelf respecterende vereniging een tijdschrift ‘moest’ hebben.

Probleem, of liever twee problemen. Ik had geen vereniging en ik had al helemaal geen tijdschrift.

Om dat op te lossen, begon ik een clubje samen met mijn broer Bob, mijn nichtje Mia en haar broer Jan. Eerste probleem opgelost.

Dus was er de volgende uitdaging: een tijdschrift.
Gezien ik toen nog maar amper had leren schrijven was het geen optie zelf iets te 'publiceren'.
Maaaar… via de school was ik geabonneerd op het tijdschriftje ‘Taptoe’, dat vol stond met grappige verhaaltjes en vooral stichtende tips voor voorbeeldige collegejongetjes.

Dat tijdschriftje zou dan ook het maandblad van onze club worden, want gezien wij ons neefje en nichtje elke zondag zagen zouden wij, nadat ik Taptoe van voor naar achter had gelezen (en omgekeerd), hen op reguliere tijdstippen dat tijdschriftje uitlenen.
Deze ‘koekoeks-uitgeverij’ stopte, toen mijn exemplaartjes verdwenen samen met de oude kranten en tijdschriften van oom en tante waardoor, wat ik mijn archief noemde, niet meer compleet bleef.

Een tijdschrift met 'inhoud'
Mijn redactionele ambitie werd pas écht realiteit toen ik een jaar of twaalf was.

Ik was toen een zeer actieve padvinder die zijn best deed om zoveel mogelijk activiteiten mee te doen, om zo min mogelijk met schooltaken bezig te hoeven zijn.
Toen de groepsleiding van onze Xaverius-groep dan ook besliste om een tijdschrift te beginnen, met een vertegenwoordiger van elke afdeling, was ik jongverkenner er als de kippen bij.
Met beginners-enthousiasme hielden wij ons tijdens de eerste redactieraad ontzettend lang bezig met het zoeken van een naam voor ons tijdschrift.
Het ‘moest’ een naam zijn die met de scouting te maken had, een naam met inhoud, iets dat iedereen begreep,…etc. Nu zat ik daar als jongste redactielid geweldig onzeker te  wezen tussen al die veel oudere verkenners, voortrekkers en leiders. Dus braaf mijn vingertje opstekend gooide ik plots mijn voorstel in de groep en zei ‘Het kistje’. Iedereen zweeg een moment tot er iemand zei ‘Dat klopt, een kist heeft doorgaans inhoud en dat refereert met de tropenkoffers waar al onze takken constant gebruik van maken. Goed idee dus laten wij dat kiezen’.

Apetrots was ik toen enkele weken later ons eerste nummer uitkwam. Een gele cover met daar een zeerovers kist op met glinsterende inhoud. En dan een aantal A4 pagina’s met informatie over de verschillende afdelingen waar ik ijverig aan meeschreef.
Na twee of drie edities was voor onze 'redactie' de lol er al af en verdween ‘Het Kistje’ in de archieven.
Maar ik had mijn eerste redactionele ervaring gehad!

Vanaf dan duurde het jaren eer ik de sluimerende ambitie weer de kop opstak.
Er waren veel spannender zaken die mijn aandacht opeisten. Om te beginn creeerde mijn pubertijd totaal andere interesses. Het studeren eiste mij ook meer dan gewild op en de jeugdbewweging slorpte zo wat de rest van mijn tijd op (zie blog 27).
Mijn journalistieke interesses beperkten zich tot het bewonderen van reporters zoals Kuifje, Theo Flitser, Guy Lefranc, Rik Ringers, ea die ik als stripfanaat verslond.

Maar het bleef kietelen!

Toen ik als zowat mijn eerste werkervaring kon beginnen bij Roularta als 'promotieman' (zie blog 15 en 48), werden mijn dromen realiteit.
Naast het organiseren en zelfs af en toe presenteren van events voor de uitgeverij mocht ik stilaan ook redactionele verslagen schrijven.

Helemaal mooi werd het toen ik daarbij doorgroeide als freelance presentator en dat kon combineren met opdrachten als freelance journalist voor oa Furore Magazine waarbij het accent vooral lag op intervieuws met artisten.

De collectie foto’s en pittige verhalen die dat opleverde blijven zalige souvenirs die mij brachten tot waar ik nu sta, een trots lid van dejournalistieke gilde.

Harry - HARPO