Blogartikel

Hoe flexibel ben ik ? 

Toch vreemd dat we ons onmiddellijk uit onze comfortzone voelen als wij iets dienen te veranderen!?!

Terwijl verandering toch elementair is!
Waar zou de wereld staan als er nooit dingen zouden veranderen? Stel je voor dat we nog met paard en kar naar ons werk zouden gaan. Hoe zou het met onze voeding staan, met onze gezondheid, met onze educatie met onze communicatie!?!

In mijn signature keynote ‘To be energised or not to be energised, this is the answer’ die hoofdzakelijk gaat over ‘veranderen’, refereer ik telkens met Darwin. Die formuleerde het in zijn tijd al heel mooi:
It is not the strongest species that survive, nor the most intelligent,
but the ones most responsive to change.

Deze boodschap is heel duidelijk: zij die niet flexibel genoeg zijn om zich aan te passen lopen het risico heel wat kansen te missen. Dus is het slim van af en toe stil te staan bij de vraag ‘hoe flexibel ben ik zelf ?’.
Stel dat jij de baas bent die jij nu op je werk hebt, zou jij jezelf een promotie gunnen of zou je iemand anders de voorkeur geven omdat hij/zij naar jouw gevoel flexibeler is?

Drie dagen overleven  

Zelf heb ik op relatief jonge leeftijd geleerd dat meegaan met verandering de beste manier is om ‘te overleven’. Het had niets te maken met leven of dood, maar wel met m’n 'carrière' in de jeugdbeweging. Ik was namelijk wat men noemt een 'fanatieke scout'. Nu op een bepaald moment, net toen ik wat men zou kunnen noemen  'leidinggevende posities' mocht innemen, gaande van patrouilleleider (foto) tot vaandrig, kwam er een vernieuwingsgolf door de scouts organisatie.

Plots ging men afstappen van het stoere ‘trappers-leven’ dat Baden Powell- zo populair had gemaakt. Het overleven tijdens het kamperen in tenten, in de ‘weidse steppes’ van de Kempen, of in de ‘jungles’ van de Ardennen ging men een stuk luxueuzer maken, met bv jeugdherbergen en aanverwante lokalen ipv die tenten.
Ook de ‘extreme expedities’ van bv drie dagen, waarbij je in open lucht diende te overnachten en te overleven op één stuk chocola, drie soldatenkoeken en een veldfles gevuld met water, plus hetgeen je kon ‘organiseren’ onderweg, zou men vervangen door 'modernere' activiteiten.

Modern Times

Het maken van films bijvoorbeeld (foto), uiteraard nog op pellicule!. We zouden er met het fototoestel op uittrekken om reportages te maken, ook weer analoog natuurlijk en die zelf gaan ontwikkelen in donkere kamers.
Muziek en audio opnames, zouden we gaan maken met bandopnemers die een ton wogen en werkten met van die bruine serpentines die om de haverklap in de knoop sloegen. Kortom we zouden ‘moderner’ worden door dingen te gaan doen die een kleuter nu met zijn smartphone kan.
Persoonlijk accepteerde ik dat allemaal wel, want dat kon ook wel fun zijn, maar waarom plots het stoere van Baden Powell (BP) overboord gooien ?

Bovenop dit alles kwam ook nog de verandering van uniform!
Plots werd het kaki hemd en de bruine broek vervangen door een appelblauwzeegroen hemd en vooral door een lange licht beige linnen broek. Duidelijk zo’n broek waar je dus niet de natuur mee ingaat.
Toen was voor mij de maat vol !

Ik wilde een hoed met vier deuken en de broesse in!
Boomhutten bouwen, zelf vlotten en een tafelvuur sjorren, zoals ik dat zelf geleerd had (foto's). Dat soort dingen wilde ik doorgeven aan de jongens waar ik nu leiding aan mocht geven (ja want meisjes die zaten toen nog 'erg modern' keurig in aparte groepen).
Toen was voor mij de maat dus vol!

Barbertje moet hangen!

Daarom hadden wij met de leiding van onze jongverkennerstak beslist van Baden-Powell trouw te blijven tegen de beslissingen van de groepsleiding in en waarschijnlijk ook tegen die van de strenge overheid van het college waar onze groep toe behoorde.
  
En nu komt het! Tijdens een oudervergadering die wij toen op eigen initiatief belegden, zat ik met al mijn vrienden-leiders vooraan als een soort panel gericht naar een zaal vol papa’s en mama’s. Mij hadden ze benoemd als woordvoerder van die avond, dus ik legde uit dat we tegen de stroom in de (voor ons) 'ware' BP-scout-spirit zouden blijven handhaven in onze ‘jongverkennerstak’.

Nu ikzelf 'wat' ouder ben, begrijp ik heel goed dat een aantal ouders deze revolutionaire instelling van een aantal eigenlijk nog ‘snotneuzen’ maar die wel hun kinderen onder de hoede hadden, op zijn minst nogal bevreemdend vonden. Wij hadden dan ook nog de tegenslag dat er na onze/mijn presentatie zo goed als geen tijd meer was voor een Q&A, want de collegezaal waar we de meeting hadden, werd stipt op tijd gesloten. De ouders dus naar huis met een hoofd vol vragen.
Uiteraard kwamen ze daarmee iets later bij de groepsleiding terecht die onmiddellijk ingreep. De zondebok werd snel gevonden, ‘Barbertje moet hangen’ of ‘ausradieren’ zoals dat toen links of rechts nog wel eens gezegd werd en Harry moest zich dus helemaal alleen gaan verantwoorden bij de districtscommissaris.
De Plankenbergstraat in Deurne zou voor mij nooit helemaal meer dezelfde zijn.

Toen werd ik dus ontslagen 

Ik kreeg nog wel een 'leiding-kans', maar dan wel bij een andere groep. Door een gelukkig toeval voelde ik mij daar wel onmiddellijk thuis! Districtscommissaris Staf had blijkbaar aangevoeld dat die Baden Powellspirit een belangrijk onderdeel vormde van onze revolte. Wilfried Nonneman (foto) de hoofdleider van mijn nieuwe groep was dan ook niet alleen een adept van de ‘Old School’ maar bovendien ook nog mijn eerste hopman die mij eigenlijk die BP-spirit had ingelepeld van bij mijn eerste dag bij de Jong-Verkenners. Toen hij er twee jaar later mee stopte heb ik dat ook gedaan.
Het werd trouwens tijd om te zoeken naar omgevingen waar ik wat meer meisjes kon tegenkomen, gedaan met de korte broek dus!
En toen begon de periode van de jeugdclubs en die bleek achteraf zeker zo plezant en minder ingewikkeld. Dacht ik!?! 

Het grote voordeel van heel dit verhaal is dat ik toen leerde hoe het accepteren van verandering je kan behoeden voor een heleboel vervelende toestanden.
Oh ja en een tweede ding dat ik toen ook leerde dat is dat hoe groot de vriendschap ook is, je medestanders (in dit geval mijn collega-leiders in ons panel) snel capituleren als de grond te warm onder de voeten wordt. Want geen enkele van die collega’s heeft uitdrukkelijk mijn kant gekozen in die turbulente periode.
Daar was ik toen uiteraard ongelukkig om, maar niet voor lang want zelfs nu zijn het nog steeds dierbare vrienden! Nu snap ik trouwens ook dat wij allemaal veel te jong en onervaren waren om zo tegen de main-stream in te gaan. Zij kozen gewoon eieren voor hun geld en wilden gewoon zo weinig mogelijk gedoe, zowel bij de scouts als bij hen thuis.
Maar ik heb deze les wel onthouden voor in het zakenleven later!

Omdenken
Dankzij deze lessen in mijn jeugd ben ik elke verandering ten positieve gaan zien.
Mijn vrouwtje Nicole heeft voor die attitude nu jaren later, zelfs een semi wetenschappelijke omschrijving voor : ‘om-denken’.
Met zelfs een lichte ondertoon van reserve, confronteert ze mij geregeld met het feit dat ik wat er ook gebeurt, steeds het positieve zie van elke situatie. Beetje in de sfeer van het glas is halfvol of halfleeg. Bij mij is het blijkbaar altijd halfvol en dat misschien omdat een aantal van mijn grootste dromen nooit uitkwamen!

Hoera! Een droom die niet uitkomt!!

Droom 1
Het merkwaardige is ook nog dat al de grootste veranderingen waar ik ooit tegenaan hikte in mijn leven, achteraf telkens ten positieve zijn uitgedraaid.
Zo was verwijtend ongelukkig toen ik op mijn 18 jaar diende te stoppen met studeren, vanwege een tegenslag die mijn ouders hadden gehad, want ik wilde zo graag leraar worden. Meer uit opportunisme, toen nog denkend dat dat de garantie was op vele vrije dagen, dan uit idealisme.
Maar nu ben ik zo blij dat ik NIET in het onderwijs ben kunnen gaan, anders had ik nooit het boeiende 'artiesten-leven' gehad dat ik nu heb.

Droom 2
Mijn droom was als kind al: ‘van met een blonde ‘madam’ te trouwen en onder de kathedraal van Antwerpen te wonen’. Toen ik dan ook een fijn appartement in de Torfbrug op 10 m van de kathedraal helemaal had ‘gerestaureerd’, was ik de koning te rijk (temeer omdat mijn eerste grote liefde ook nog blond was). Tot mijn toenmalige huisbaas op een bepaald moment besliste om daar dan zelf te komen wonen, toen was ik dan ook een gebroken man.
Maar dankzij de tip van goeie vrienden kochten wij enkele weken later ons huisje in de Haarstraat foto (als de kathedraaltoren in de juiste richting zou omvallen ligt de haan op ons dak). Iets dat ik/wij nooit zou(den) gedurfd hebben als wij niet uit de Torfbrug gejaagd zouden zijn. En nu is dat huisje in de Haarstraat (mits intens restaureren) ik dacht ‘ons’ maar blijkbaar vooral ‘mijn’ droomhuisje.

Droom 3
Want met die eerste grote liefde liep het ook niet helemaal zoals ik het gedroomd had. Te veel bezig met de verbouwingen en mijn carrière, verwaarloosde ik de o zo broodnodige ‘aandacht’ voor mijn toenmalige partner (besef ik nu) en we gingen in alle vriendschap uit elkaar.
Toen vond ik dat heel jammer, nu ben ik zo blij dat het zo gegaan is want mijn huidige ‘blonde madam’ is een lot uit de duizend en maakt mij een beter man op alle vlakken, iets dat ik anders allicht ook weer zou gemist hebben.

Droom 4

Na mijn carriere bij Roularta kwam ik bijna 'organisch' terecht bij een artiestenburo waar ik via de uitgeverij al mee werkte. Na een aantal creatieve jaren die zeker een hulp zijn geweest voor mijn presentator-loopbaan, besliste ik met een klein hartje om daar mijn ontslag te geven en zelfstandige te worden. Dit alles niet omdat ik dat echt wilde, maar omdat ik 'moest' na een Wies Andersen show waarvan ik het voorprogramma presenteerde wat in het verkeerde keelgat schoot van mijn toenmalige baas van het artiestenburo, die dan ook mijn (bedrijfs)wagen liet openbreken en wegslepen met de nodige politie-inmenging. (zie blog 

Ook hiervoor ben ik nu zo dankbaar, want die aanleiding had ik nodig om sindsdien mijn vrije zelfstandige gang te gaan. (Ondertussen ben ik al lang weer goeie vrienden met die toenmalige 'baas').

Kortom ‘Change is FUN-damental’! Accepteer elke verandering met beide handen, je wordt er doorgaans samen met de maatschappij en je omgeving alleen maar beter van! Accepteer ze ook zo snel mogelijk, zorg dat je bij de eersten bent, dat geeft je alvast een stimulerende voorsprong op je medemensen.

PS: For the record: Scouting is ondertussen al lang terug overgestapt naar de Baden Powell tradities inclusief het functionele uniform, terwijl ze dus nu met hun SmartPhones foto's en filmpjes maken vanaf ze bij de welpjes zijn.       

So I stand my truth!