Blogartikel

Je bent gek! Mij niet gezien !!

Dit samen met: ‘Zou je dat nu wel doen, je bent toch ook geen twintig meer !?!’ en          ‘Heb jij daar wel de fysiek voor?’ Of nog allerlei van die goedbedoelde opmerkingen met steeds weer de ondertoon van °ik zou daar toch nog maar eens goed over nadenken°. Welnu dat ‘nadenken’ dat heb ik alvast gedaan, maar dat ‘goed’ daar ben ik nu niet helemaal zo zeker meer van.

Het plan om met Dixie Dansercoer een week naar Spitsbergen te trekken ‘slechts’ 1000 km van de poolcirkel (+/- afstand Brussel - Côte d’Azur) is dan ook eerder organisch-emotioneel gegroeid, dan rationeel. Ik heb namelijk een neef, George, een toffe knul van ondertussen zo’n 21 jaar waarmee ik drie jaar geleden de ‘Tall Ship Race’ heb meegevaren. Wij deden dat met de s/s Statsraad Lehmkuhl een van de drie Noorse ‘witte zwanen’ waarmee wij toen van Antwerpen naar Lissabon zijn geraced. Intens meewerkend aan de dagdagelijkse routine op het schip. Slapen in hangmatten, elke nacht wachtlopen van 4 tot 8 en dan ook nog eens van 16 tot 20u, ondertussen ook allerlei extra klusjes doen gaande van toiletten poetsen, dek zwabberen, zeilen hijsen en reven, tot het roer bedienen en zeilopleiding volgen. Dat alles was toen gedurende bijna 14 dagen ons deel. Maar vooral, dat was zo’n fijne ervaring zowel voor George als voor mezelf, dat ik het plan opvatte om nog eens iets even intens samen te doen.

Op weg naar de Noordpool 

Daarbij kwamen wij dus uit bij een poolexpeditie met Dixie Dansercour naar Spitsbergen. Het plan is hierbij dat George en ik, na een dag intense voorbereiding in ons 'basecamp', vijf dagen het ijs op gaan, terwijl wij elk ons eigen materiaal in een slede achter ons aan slepen. Hierbij zullen wij vier nachten met twee slapen in tentjes in temperaturen van gemiddeld -25 tot -30. Dus misschien is de opmerking in de hoofdtitel toch niet zo gek gekozen.

Het plan ‘is’ schreef ik, maar dat moet ondertussen worden het plan ‘was’, want uiteindelijk kan George niet mee. Want terwijl-Dixie speciaal de reis had gepland in de krokusvakantie van 2019 om studenten te laten participeren, blijkt nu dat George niet mee kan want hij studeert sinds dit schooljaar in Maastricht en de schoolvakanties in Nederland en België lopen niet gelijk.

Nu hadden we in 2017 alvast Dixie’s Polar-initiatieweekend meegemaakt in de Ardennen. Hierbij genoot ook George van zowel de theoretische opleiding (foto’s) als van de outdoor activiteiten met oa het wennen aan de kites waarmee we over het ijs zouden ‘vliegen’ (foto’s). Eigenlijk zaten we toen mentaal al helemaal op de Noordpool. Maar het lukte uiteindelijk niet om in 2018 te vertrekken omdat de expeditie toen helemaal buiten de vakantieperiodes viel. Daarom dus dat Dixie dit jaar een en ander in de (Belgische) krokus-break had gepland.

Maar nu dat het 'Hollands' systeem onze plannen in de war stuurt, had ik persoonlijk zo’n gevoel van: ‘Dixie heeft nu al die moeite gedaan om de datum dit jaar strategisch te prikken, ook hebben wij alle voorbereidingen hier te lande meegemaakt met vooral ook de bedenking als ik het nu niet doe dan doe ik nooit meer’. Dus schreef ik mij in voor de expeditie van deze Krokus, jammer genoeg zonder mijn maatje George!

Ijsberen

Concreet betekent dat wij binnen enkel weken begin maart, vertrekken naar Oslo en vandaar naar Longyearbyen op Spitsbergen. Daar trainen wij nog één dag en dan ‘voor echt’ het ijs op’! Zo’n 10 a 15 km per dag op stap in een prachtige maar ijskoude natuur. Bezoek aan oa de internationale zadenbank, ijsgrotten en uiteraard ook de ijsberen ( naar het schijnt leven er op Spitsbergen even veel ijsberen als mensen). Men vergeve het mij nu al dat ik met deze blog voor het eerst sinds de start, een weekje oversla ( en als mijn vingers zijn afgevroren misschien 2 weken).

Ooit had ik in mijn studententijd de spreuk aan mijn prikbord hangen ‘Af en toe moet men een keer iets gek doen om weer een tijdje te kunnen leven’. Het is vooral dat laatste woordje waar ik nu erg graag wat nadruk op wil leggen.

En zeggen dat het allemaal begon in een sterrenrestaurant.

Indertijd was ik de vaste redacteur voor het Magazine Furore. Elke maand schreef ik hiervoor een cover artikel over een BV die wij daartoe uitnodigden in een sterrenrestaurant, zo ook op een keer Dixie Dansercoer samen met zijn vrouwtje Julie. Het was via Inge Geerdens een goede kennis van ons dat ik z’n coördinaten kreeg en het contact liep van in het begin erg amicaal! Het werd toen dan ook een toffe kennismakingsbabbel met aperitief in het zonnetje op het terras van het Eyckerhof in Bornem . Vanaf dan zijn Dixie en ik steeds in contact gebleven. Beiden keynote speakers zijnde, kon ik hem ook geregeld opdrachten bezorgen, want als ‘motivational speaker’ staat hij natuurlijk wel op een veel hoger echelon dan ikzelf. Zijn expedities zoals helemaal rond de Zuidpool trekken, een avontuur van ettelijke maanden, is dan ook iets helemaal anders dan de 4 nachtjes op het ijs zoals wij het gaan avonturen.

Zelf zal ik half maart uiteraard ook een verhaal hebben van hoe wij met ijskoude vingers ons tentje in elkaar staken, ons spiritusvuurtje activeerden, sneeuw smolten om instant maaltijden te kunnen bereiden (foto), de ‘pee-bottle’ gebruikten (geen foto) ed ... maar dat wordt een huis tuin en keuken verhaaltje vergeleken met wat Dixie allemaal presteerde.

'Walk in the park' 

Hoe dan ook dit avontuur zal ik uiteraard verder met jullie delen. Misschien nog een update voordat wij vertrekken en tijdens de trip houdt mijn vrouwtje Nicole jullie vast wel op de hoogte via de social media (zij gaat nl gezellig mee naar Spitsbergen, maar blijft wel - nog gezelliger -  lekker warm in het hotel bij het basecamp). Alleszins komt er later nog een uitgebreid verslag van m'n 'expeditie'. Misschien klinkt dat woordje 'expeditie' wat te groots want Dixie noemt het een 'Walk in the park', maar die spreekt voor zichzelf natuurlijk. Dus iemand die zelfs nog nooit te voet tot in Scherpenheuvel is geraakt mag naar mijn gevoel echt wel sprekern van een 'expeditie' en daar vanaf!