Blogartikel

'De nief patatjes'

Onze eerste blog (44co) van dit serietje over onze optredens met Gaston en Leo, eindigde met dit paragraafje: ‘Enkele dagen later krijg ik onze contracten toegezonden. Apetrots poseer ik er mee voor de FOTO waarop mijn ogen verraden dat ik terug begin te dromen van West-End en Broadway’.

Zo ver zijn we dus! De contracten zijn er, wij mogen definitief meespelen in ‘Slisse Bouwt’ het toneelstuk met niet alleen Gaston en Leo, maar ook met Yvonne Verbeeck, Tony Bell, Wim van den Begin, Norma Hendy en vele anderen; maar nu begint het pas!

En wat mij betreft 'zen wij nog niet aan de nief patatjes', zoals de Slisse dat zou zeggen.

Want bij de eerste lezing/repetitie in het bovenzaaltje van een cafeetje ergens in de Van Arteveldestraat, in de schaduw van het Centraal Station van Antwerpen, maken wij niet alleen kennis met de hele acteursploeg maar ook met de 'weledelgestrenge' regisseur. Dit blijkt niemand minder te zijn dan Robert Marcel, een autoriteit in de theaterwereld. Robert is de man die jaren geleden samen met Jos Gevers de trilogie van Slisse & Cesar pas écht op de kaart heeft gezet in de KNS. Hij is een acteur die in de theaterwereld als vanzelf doet denken aan andere corifeeën zoals Luc Philips en Julien Schoenaerts. Robert speelde trouwens ook de goedlachse smid in de TV-reeks 'De heren van Zichem', een reeks die generaties later nog indruk zal maken.. 

Jongeman sta daar niet te sloefe!

Nu erg goedlachs is Robert vandaag niet!
Zeker niet nadat hij mij gevraagd heeft om een keer voor te spelen hoe ik in het derde bedrijf, tijdens het trouwfeest van mijn zus, de 'Calypso' ga dansen.
Hierbij is het goed om weten dat als er iets is dat ik zeker niet kan, dan zijn dat zingen & dansen!
Ik had gehoopt dat de regisseur mij enigszins zou voordoen wat de bedoeling is van dat dans-intermezzo, maar dat blijkt er niet in te zitten dus ben ik nu totaal van mijn apropos en vooral te onvoorbereid om dat zo nu eventjes uit de losse pols te gaan doen.
Want ‘los’ moet het allemaal zijn en dan niet alleen in de pols.
De Calypso is namelijk een ietwat wulpse Zuid-Amerikaanse dans die los van elkaar wordt gedanst met kronkelende bewegingen van de beide partners.
Dat ‘los van elkaar’ is namelijk belangrijk omdat het aansluit op een opmerking van Cesar, de ietwat onhandige beste vriend van Slisse.

Die antwoordt tijdens het trouwfeest namelijk op de vraag of hij ook nog gaat dansen met de bruid: ‘da daarf kik nie zene, k’em schrik dak er iet on gon kapot doeng’.
Op dat moment is de bedoeling dat ik als broer van de bruid, recht spring van de feesttafel en zeg ‘mor alee Cesar daanst dan de Calypso hé, wij zullen et is veur doeng’.
Waarna ik dan de ‘pick-up’ op zet en mijn lief ten dans nodig met een air alsof ik een echte Zuid Amerikaan ben.
Maar zoals ik hier nu op die repetitie sta te schuifelen lijk ik meer op een Eskimo die het veel te warm heeft.
Robert roept dan ook korzelig 'Jongeman, sta daar niet te sloefen!'. Die woorden zal ik nooit van mijn leven nog vergeten, omdat ik toen dacht °hier gaat mijn theatercarrière°

Want mijn rol in het stuk is weliswaar een heel plezante bijdrage aan het geheel, maar zeker niet een van de grootse rollen! Dus als Mr Marcel zo dadelijk zegt: ‘dat danske knippen wij eruit want dat wordt toch niets’, dan schiet er straks niet veel meer van over van mijn rol!

Dus ik beloof hem dat ik speciaal dansles ga volgen om die 45 seconden dans onder de knie te krijgen.
Hij gromt zoiets als 'dat zullen wij nog wel zien'! Wat ik dan maar als een aanmoediging probeerde te zien.

Paringsdans in Dansschool Hendrickx
Gelukkig heb ik via mijn promotionele activiteiten bij onze uitgeverij, erg goeie contacten met een van onze grote adverteerders: Dansschool Hendrickx.
Met Mr en Mvr Hendrickx heb ik zelfs, via onze geregelde contacten, een amicale band opgebouwd en ik vraag hen dan ook of ze het zouden zien zitten om mij te leren dansen op die kleine minuut Zuid Amerikaanse Calypso.
Los van het feit dat ze het een hilarische opdracht vinden om zo fragmentarisch te werken, willen ze mij best wel helpen.
Oef! West End en Broadway deemsteren nog niet helemaal weg!
>
Mijn eerste dansles.
Mvr Hendricks begint met te vragen om ons op handen en voeten op de pas geboende dansvloer te zetten. (FOTO)
Hebben wij dat goed gehoord ‘op handen en voeten’? ‘Ja op handen en voeten!’ Ja maar wij komen hier om te leren dansen niet om gras te eten!?!
De opdracht blijft echter van in deze houding zo wulps mogelijk de, wat ik voor het gemak 'missionaris beweging' zal noemen, uit te voeren. (Ik schreef het al het is een ‘wulpse’ dans.)
Robert Marcel zou ons moeten bezig zien! Eens deze opvallend Zuid Amerikaanse beweging horizontaal onder de knie, gaan wij nu verder verticaal. Mvr Hendricks neemt de plaats in van mijn theaterpartner (FOTO) en nodigt mijn lichaam uit om met haar die wulpse beweging na te dansen.
Ik weet niet of het mijn college achtergrond is, maar met een 'vreemde vrouw' is het nog moeilijker om zo'n 'paringsdans' te doen.
>
Het wordt mij nu wel helemaal duidelijk wat het hilarische effect zal worden van dit dansfragment, in het in de late jaren vijftig gesitueerde stuk van 'Slisse Bouwt'! Maar hoe dan ook, ik zal nog behoorlijk wat dienen te oefenen!
Dat doe ik dan ook. De bewegingen worden mij al meer vertrouwd en tijdens de eerstvolgende repetitie  laat ik Mr Marcel al zien dat ik op zijn minst al op z’n Zuid Amerikaans kan 'sloefen'!

Eerste affiche
Het is trouwens tijdens die repetitie dat wij de eerste affiche te zien krijgen van de reeks!
Het is nog niet in neonlicht boven de ingang van de theaters, maar onze namen staan toch ook al mee op al de affiches, dus wij kunnen gerust zijn dat wij de hele toer mogen meedoen!
(FOTO Gaston, Tony Bell en Yvonne Verbeeck kijken vrolijk naar de affiche wat niet direct kan gezegd worden van Mr Marcel uiterst rechts.) Zijn naam staat toch ook prominent op de affiche (FOTO), dus dat kan niet de reden zijn van zijn sombere blik? Ik zal dus toch nog maar even extra oefenen met het dansen!

Dat blijf ik intens doen zelfs tot vlak voor de première!
Die heeft plaats in de stadsschouwburg van Leuven en dat wordt best spannend. Ons eerste ‘betaalde’ theateroptreden!
Dat zet uiteraard extra druk op de ketel.
In de pauze voor het derde bedrijf, volledig gewijd aan het trouwfeest van Slisse's dochter Tinneke, oefen ik dus nog volop in de gang hierbij geholpen door medeacteur en geoefend danser Eddy Hollants.(FOTO)
Het zal mij benieuwen!

En dan is het zo ver!
In de eerste bedrijf heb ik als enthousiaste milicien (FOTO's) al mogen scoren bij het publiek omdat ik al ‘trompettend’ en rond de tafel lopend, gevolgd door Slisse en César en uiteindelijk ook door mijn lief, ‘Rotte Pataate en Stinkende Vis…’ een populair soldatendeuntje mocht scanderen. (Dit fragment is een van de meest dynamische in het hele stuk en zal dan ook gefilmd worden door de BRT, om uitgezonden te worden in het avondnieuws. (Zie link verder))
Ook mijn 'liefke' heeft perfect haar vuurdoop doorstaan.
In die mate zelfs dat mijn 'vader' Leo-Slisse haar al avances begint te maken (FOTO's) Iets wat zijn kameraad Gaston-Cesar, aanmoedigt om ook zijn duit in het zakje te doen. 

Op het trouwfeest zelf is er naast het dansen ook zo'n ietwat actief moment waar ik in mag meedoen.
In mijn jeugdige overmoed daag ik namelijk mijn vader uit voor een potje arm-worstelen. (FOTO)
Uiteraard verlies ik en mag de pater familias zich stoer op de borst kloppen, tot hij op zijn beurt uitgedaagd wordt door zijn copain Cesar, die in het hele stuk de underdog speelt maar in dat spelletje natuurlijk een glorieuze overwinning boekt. 

Maar nu dus de 'finale' met dé dans voor een afgeladen volle première zaal.
Wat ik allicht op dit moment geleerd heb dat is dat men in zo’n situatie steeds dient te denken °so what, ik ga gewoon enthousiast voluit, klink het niet dan botst het. Je hebt geoefend waar en hoe het kon en nu ga je je 'smijten'°.
Iets dat ik dan ook doe en wat te zien is aan de FOTO'S, waar ik zelfs met de nodige egards mijn liefje uitnodig voor de dans.
Het geweldig toffe hierbij is dat de hele ploeg op dat moment verzameld rond de feesttafel, weet dat dit voor mij/ons een geweldig spannend moment is en dat we als theatergroep nu reeds zo'n 'beste vrienden' zijn, dat ze mij allemaal samen geamuseerd maar vooral ook gemeend aanmoedigen.
Zoiets geeft vleugels! En die heb ik dan ook !
Vanaf deze première zijn wij helemaal de ‘mascotjes’ van de ploeg!

Na deze eerste voorstelling en een staande ovatie rijden wij allemaal samen, enthousiast nagenietend, met onze tour-bus terug naar Antwerpen en daar gaan wij met een deel van de ploeg uiteraard nog een gezellige pint pakken!

Dat soort anekdotes ‘achter de coulissen’ is dan weer materiaal voor een volgende blog-aflevering.

Wordt dus vervolgd.

Geïnteresseerd in het videofragment van de BRT/VRT uitzending? Dat kan je terug vinden in deze montage ‘Het begin van mijn carrière’ op de +/- 7de minuut.

Via You Tube (https://www.youtube.com/watch? ) => Harry van Hest => 'Hoe het allemaal begon' en via FaceBook 

'