image description

2017 Alle rechten voorbehouden door © Harry van Hest

Blogartikel

52 - MEEVAREN MET DE TALL SHIPS RACE: BEN JE NU HELEMAAL GEK GEWORDEN !?!

Dat was wat ik te horen kreeg toen ik links en rechts vertelde dat ik wilde meevaren met een TSR driemaster van Antwerpen naar Lissabon in 2016.

Die ‘TSR’ staat uiteraard voor de ‘Tall Ships Race’ en die zeilwedstrijd had mij altijd al geboeid, elke keer dat ze onze stad aandeed.
Dus dacht ik zes jaar geleden, laat ik nu eens meevaren in plaats van enkel maar wat langs de Scheldeoever te flaneren om foto's te maken wanneer die kathedralen van de zee aan onze kade liggen..

Maar, met dat ik dat idee gelanceerd had kwamen er allerlei reacties los in mijn omgeving.
Neen niet thuis, daar kennen ze me en weten ze dat ik af en toe eens iets geks moet doen om weer een tijdje te kunnen leven.
Maar van derden die allerlei commentaar hadden zoals :

- ‘Helemaal van Antwerpen naar Lissabon met een zeilschip, ge zijt goe zot !’

- ‘Hoe lang ben je dan niet onderweg?’

- ‘Da’s toch alleen voor de jeugd!?’

- ‘En wat gaat ge te eten krijgen? Da gaat lelijk tegen vallen, ik heb daar al verhalen van gehoord!’

- ‘Ge gaat permanent zeeziek zijn!’

- ‘Ze hebben mij verteld dat ze u midden in de nacht laten opstaan om de WC’s te kuisen!’

- ‘En ik heb ook horen zeggen dat ge in ‘t want moet klimmen of anders krijgt ge geen eten!

- Stel u voor dat ge uit zo'n mast valt valt!’

- ‘Ge gaat u steendood vervelen!’


Witte Zwanen 

Wel ik heb (uiteraard) toch mijn zin doorgedreven omdat ik de uitdaging wel zag zitten en ik ben effectief bij de vorige editie in 2016 meegevaren van Antwerpen tot in Portugal.
Ik had daarbij mijn neef George uitgenodigd om mee te gaan! Een jonge kerel die (ook ‘uiteraard’) dat helemaal zag zitten.

De reis duurde zo’n 10 zonovergoten dagen op een Noorse driemaster, de ‘Statsraad Lehmkuhl’. En er was effectief veel jeugd aan boord, zo’n 75% maar ook 25% volwassenen dus ik was echt niet de enige ‘volwassene’.
De jongste passagier zal zo’n 16 jaar geweest zijn de oudste 82.

De eerste twee dagen trokken George en ik nog samen op. Daarna had hij al direct een hoop nieuwe vrienden gemaakt en zag ik hem slechts sporadisch.
Laat dat nu precies een van de sterke punten van de TSR-formule zijn, de wereld verkleinen door zo’n tiental nationaliteiten te mixen onder de ongeveer 150 passagiers aan boord en de 35 Noorse bemanningsleden.

Wij voeren dus mee met een Noors schip en het eten dat was helemaal prima! Ik had dan ook enige voorkennis.
Een goeie vriend van me, Helge Seifert (foto - naast 'onze' kapitein) , zoals zijn naam verraad een Noor in hart en ziel, maar die al zo lang in Antwerpen woonde dat hij even goed Antwerps sprak als Noors, had mij de raad gegeven van aan te monsteren op een van de Noorse ‘witte zwanen’.
Daar zou namelijk het eten gegarandeerd goed zijn. Dus koos ik voor zo’n witte zwaan nl de ‘Statsraad Lehmkuhl’! Volgens wat ik later hoorde via ATV en las in de geschreven pers, de mooiste van al de deelnemende schepen.
(op de Russische schepen durft het qua eten inderdaad helemaal ‘anders’ te zijn, maar die mogen de komende editie toch niet mee doen, dus dat is geen punt.)
Jammer genoeg vaart de Statsraad deze editie ook niet mee, omdat die met een totaal andere race bezig is.


Wacht lopen middenin de nacht 

Met dat zeeziek zijn viel het ook wel mee, want op de zo’n 150 passagiers waren er misschien 2 deelnemers die de eerste dagen een ongemakkelijk gevoel hadden in hun maag.
Het was echter zeker geen constante, gewoon omdat een zeilschip nu eenmaal mooi de wind volgt die ook de golven veroorzaakt, waardoor het schip doorgaans evenwijdig komt te liggen met die golven en niet zoals een stoomschip de golven doorklieft, waarbij dit laatste een ‘stampend’,  zeeziek-makend gevoel veroorzaakt.
Trouwens op elk groot TSR-schip is er een dokter en zelfs een operatiekwartier aan boord.

Ze laten je middenin de nacht opstaan! Da’s waar, maar dat bepaal je zelf!
Iedereen aan boord kiest namelijk bij het aanmonsteren voor een bepaalde ‘wacht’.
Zo is er een wacht van 8 tot 12 plus van 20 tot 24 uur, een tweede van 12 tot 16u plus van 24 tot 4 uur en dan wat wij noemden de ‘hondenwacht’ van 4 tot 8 uur en van 16 tot 20u. George en ik, wij hadden bewust voor die laatste gekozen om echt te voelen wat het ‘ruige’ zeemansleven is. En wij kunnen iedereen verzekeren dat de zonsopgangen om 5 uur ‘s nachts prachtige ervaringen zijn.

Oh ja, en wc’s kuisen dat is effectief een van de karweien die er te doen zijn, maar daar vragen ze vrijwilligers voor. En ja, wij hebben ons de eerste keer dat ze het vroegen spontaan opgegeven om de wasplaatsen en toiletten te poetsen. Dit vooral om vanaf het begin een goede indruk te maken op de crew natuurlijk! (en het schip was pas vertrokken dus hoe erg kon het zijn ?).

Nog even over dat wachtlopen. Elke wacht van 4:00 uur is het de bedoeling dat iedereen om beurt gedurende één uur een specifieke verantwoordelijkheid krijgt.
Zo zijn er constant, dag en nacht, op het voorplecht mensen die de horizon afkijken om te zien of er geen dwars- of tegenliggers zijn. Als dat zo is dan geef je een belsignaal voor de stuurman aan het roer die daar dan rekening mee houdt. Of je hebt wacht op het achtersteven waar je met je partner uitkijkt of er bv niemand over boord is gevallen. Soms heb je de ‘Fire Watch’ en dat betekent dat je heel het schip doorloopt en elk hoekje controleert of alles ok is en of er bijvoorbeeld geen ijskast openstaat of er iemand ziek in een hoekje zit.


Jack Sparrow achterna 

De mooiste wacht-opdracht is die waar je gedurende 1:00 uur aan het roer mag staan waarbij je werkelijk het schip stuurt zoals de Jack Sparrows van weleer. Wetende dat je een schip in handen hebt met bijna 200 mensen aan boord geeft dat een apart gevoel van concentratie.
Uiteraard staat er een bevoegd iemand van de bemanning naast je om mee de instrumenten in het oog te houden. En in de stuurhut zal er ook wel een tweede professional zijn die geregeld een dubbelcheck doet, maar het blijft een kick!

Dan is er natuurlijk ook nog het ‘in het want klimmen’.
Als de schepen onze haven binnen of buiten varen staan er altijd een hoop durvers tussen de masten met gereefde zeilen.
Wees gerust niemand is verplicht om dat te doen!
Integendeel nog voor het uitvaren van de Schelde heeft men ons al een 'hangproef’ laten doen om te kijken of we genoeg kracht in onze armen hebben om het want in te klimmen. Daarenboven ben je dubbel ‘gezekerd’ dus je hebt steeds twee touwen met ‘musketons’ aan je veiligheidsharnas (dat je ‘moet’ dragen) zodat elke stap die je doet super beveiligd is.
Zelf ben ik maar tot het eerste plateautje geklommen en met mijn portie hoogtevrees was dat al ruim voldoende. Maar het uitzicht over het schip en over de zee is eens je daar bent onbetaalbaar!

Dus je merkt het, verveeld hebben wij ons niet tijdens deze reis!
Wil je meer weten over onze ervaringen? Ik heb een lezing klaar van ongeveer één uur voor alle mogelijke verenigingen die meer willen weten over deze unieke ervaring! Mail hiervoor gerust even naar harry@harpo.be

Harry, het enthousiaste scheepsmaatje
(Artikel opgedragen aan mijn 'ski-vriend' Helge voor wie Covid fataal werd) 


138 likes

Wenst u meer informatie?

Wenst u meer informatie omtrent de mogelijkheden voor uw evenement, of zoekt u een coach die uw communicatieve vaardigheden kan aanscherpen?
Dan kan u altijd vrijblijvend contact opnemen via volgende link: