Blogartikel

Te land en toch al een beetje op het water

Over de middag, komende van Dinant ben ik vrij snel in Leuven.

Nu op zoek naar REBOOT. Een omgebouwde lichter waar de incentive van de Hoge Raad voor Diamant zal starten. Op mijn briefing lees ik: ‘Overstock nr 13, Laatste schip in de rij (verst weg van Leuven), blauwgroene kleur’ . Daar helpt een gps slechts gedeeltelijk bij, temeer omdat er allerlei werken aan de gang zijn die dagelijks worden herschikt.

Maar al bij al valt het, na enkele rondjes sakkeren toch weer mee!

In die mate zelfs dat ik de eerste ben die arriveer en rustig de tijd heb om kennis te maken met de animatoren van de voorziene ‘Escape Room’.

Nu ja, veel hoeft er niet ‘ge-escaped’ te worden, de deur blijf open, want het gaat meer om het oplossen van een aantal raadsels met kistjes, slotjes en sleutels, die naar een eindoplossing en uiteraard ook een trofee leiden.

Iets later komt het HoRaDi-Team met Jean-Pierre Cornelis van J.-P.’s Projects , mijn copain en de coördinator van dit tweedaagse event, aangewandeld.

Na een welkom koffie gaan we gelijk aan de slag en al snel wordt er  gepuzzeld en ge-rebust dat het een lieve lust is. Ik stel mij op als observator, maar al snel wordt me mij weer duidelijk wat de grote kracht is van dit soort oefeningen. Men merkt nl onmiddellijk welk vlees men in de kuip heeft. Hier heeft men geen Insights of MBTI systemen nodig om te merken wie de leidinggevende, de engagerende, de assisterende of de analytische types zijn. Heel verhelderend in het kader van mijn communicatieworkshop morgen!

Het is op het nippertje qua timing, maar ze vinden de eindoplossing binnen de voorziene tijd, iets dat nadien aan de gezellige bar wordt gevierd met een iets steviger drankje!

Paniek

Daarna terug naar het hotel. Sh*t, ik heb een parkeerboete! Wie gaat er nu denken dat er ergens langs het kanaal buiten het stadscentrum een schijf moet gelegd worden. Ik berust in het feit dat het niet allemaal kan meevallen.

In het hotel snel ingecheckt en gaan kijken waar morgenochtend de workshop en de presentatie zou doorgaan. En daar constateer ik het! Ik ben de lader van mijn laptop vergeten in Dinant! Eerste reactie is er een van paniek, want het gaat niet alleen om de presentatie van morgenochtend maar ook die van morgennamiddag in Antwerpen. Deze laatste presentatie heeft plaats op een varende Flandria dus dat wordt een kwestie van heel stipt aanwezig te zijn anders mis ik letterlijk en figuurlijk de boot. Maw tijd om een reservelader te gaan zoeken is er niet! Gelukkig heb ik vorige week alles op stick gezet! Dus nu wordt het zaak om een beschikbare laptop te vinden. Gelukkig brengt de F&B manager van Park Inn de oplossing in de vorm van zijn computer. Probleem één alvast opgelost.

Die avond is er een diner gepland in restaurant ‘Zarza’ op de Bondgenotenlaan en ik mag me daar bij aansluiten. Naargelang de diverse gangen elkaar opvolgen, telkens vergezeld van aangepaste wijnen (waar ik al van bij het aperitief voor pas, want ik wil het hoofd helder houden) worden de gesprekken dynamischer. Het merkwaardige is hierbij dat het bijna heel de tijd over het werk gaat. Je zou denken nu dat is een keer niet hoeft, wordt er verbaal zo wat over heel de wereld gereisd (dat heb je in de diamantsector) en alsmaar over het werk gepraat. Van engagement gesproken! Als buitenstaander zit ik daar met de nodige verbazing naar te luisteren en te observeren. Vooral dit laatste is van belang want met wat ik vanmiddag en vanavond geleerd heb zal ik straks topcoach Marleen Boen nog een briefing doorsturen. Want nu wordt het tijd voor een bekentenis! Hier komt probleem twee!

Ik zit met een dubbele boeking!

Ik heb er bijna 14 dagen van wakker gelegen, want twee evenementen-organisatoren die mij zeer genegen zijn en ik hen, hadden mij een optie gevraagd op de dag van morgen. In mijn enthousiasme heb ik hen beide toegezegd, maar jammer genoeg optie twee niet genoteerd. Optie één is dit HRD engagement met copain Jean-Pierre dat normaal tot en met morgenmiddag zou lopen, optie twee is er een met Philip De Prest van Rederij Flandria waarvoor ik morgenmiddag om 13:00 uur aan de kade moet staan bij het MAS in Antwerpen.

Gelukkig waren we de voorbije weken niet alleen in het buitenland en was ook Marleen Boen van Coaching Square in ons gezelschap. Deze werd onmiddellijk bereid gevonden om enkele afspraken te verplaatsen en om mij uit de nood te helpen. Oef ‘This is what friends are for’!  Zij zal dus morgenmiddag de ploeg van HRD overnemen, wat naar mijn gevoel zelfs een zeer sterke toegevoegde waarde zal betekenen als vervolg van mijn workshop.

Maar zij dient dus vannacht nog een briefing krijgen met wat info over de diverse persoonlijkheden die ik de voorbije halve dag toch al een stuk beter heb leren kennen!

En dat kan dus niet via mijn laptop, vanwege die voeding! Telefoneren om middernacht is ook geen optie, dus wordt het een mailtje van zo’n 2 meter lang via mijn smartphone.

Dag nadien ontbijt en dan gelijk aan de slag!

‘Influential Communication’ is een van mijn favoriete topics, dus de voormiddag was voorbij voor ik er erg in had. Nu ja, dat klopt niet helemaal, want ik hou natuurlijk met argusogen de timing in de gaten. Maar 11:40 uur is Marleen er, en ik kan met een gerust hart haar het verder verloop van de workshop/coaching overdragen. En dan nu de race naar ‘de Flandria’. Onderweg bellen met Philip om de laatste details te bespreken en het verkeer valt mee ik kan dus perfect om 13:00 uur aan het MAS zijn, maar last minute krijg ik weer een telefoontje van Philip dat het schip zich alsnog moet verleggen. Het vervolg is iets dat alleen een Antwerpenaar als bijzonder kan aanvoelen.

Ter zee (of toch bijna)

Wat een eer is het voor een Antwerps ingezetene te zien dat ‘Dé Flandria’, speciaal voor hem naar de kade komt gevaren waarop hij staat te wachten. Te merken hoe de kapitein/stuurman alle moeite doet om zo dicht mogelijk bij de ‘blauwe steen’ te komen (F) op een daartoe niet voorziene plek, om zelfs zonder die kade te raken, hem de kans te geven om ‘piraatgewijs’ op het schip te springen. Mijn ouders hadden het nooit geloofd!

Ik ben dus keurig op tijd gearriveerd op het schip gevuld met een uitbundig, hoofdzakelijk Nederlands gezelschap van multinational Keter. Prettige extra, Edu Hartog de Managing Director voor Benelux, ken ik van een ‘vroeger leven’. Het weerzien is dus uiterst hartelijk en het ijs is alvast gebroken.

Niet onbelangrijk, want het is de bedoeling dat ik mijn luchtige voordracht + Quiz breng ‘Belgen en Nederlanders dezelfde taal en toch zo anders!’, en dat op het door de meeste sprekers gevreesde moment van de dag: net na een lunch.

Maar het zit weer vanaf het eerste moment helemaal goed! Ook hier weer vooral jonge dynamische mensen die er echt ‘zin in hebben’. Naargelang mijn voordracht vordert stijgt dan ook de ambiance en de interactieve ‘ja of nee’ quiz wordt helemaal een knaller. (cfr de aanbeveling bij Gastspreker => Ned - Bel)

Ondertussen hebben we weer aangelegd en is het tijd voor een groepsfoto op de kade (F) en een selfie met Edu (F)

Opdracht(en) vervuld!

Eerst nog even communiceren met Flandria-Philip en coach Marleen en dan kan ik na drie dagen eindelijk de riem afleggen (of ‘afgooien’ zoals de Nederlanders zeggen)

Nu is het écht tijd voor een lekker bolleke!