Blogartikel

Het is steenkoud! Dit wordt allicht de koudste dag van de hele winter! En dan ook nog dat vroege opstaan!

Maar het kan niet anders! De toerbus wacht op ons in deze donkere ochtend, op de busparking vlakbij de Schelde, hartje Antwerpen niet ver van het historische Steen, voor een urenlange rit.

Gezien de koude en ons geplande engagement van vandaag, heb ik mijn ‘soldatenkistjes’ aan en een verschrikkelijk warme ‘bomber jacket’. Daarbij sleep ik ook nog met een handige rugzak die waarschijnlijk 40-45 nog heeft meegemaakt, daarin zit een stevige stalen thermos met warme thee. Ik voel mij dus helemaal ‘ready to roll’.

Het plan is namelijk om met een heleboel vrijwilligers, geïnspireerd door het Vredescentrum van Antwerpen, helemaal naar Flanders Fields te reizen, om precies te zijn naar het provinciaal domein Palingbeek een van de meest bevochten plekken van in de eerste wereldoorlog.

Daar gaan wij met nog een hele hoop andere enthousiastelingen uit alle hoeken van het land, zo veel mogelijk ‘CWRM’-beeldjes plaatsen in het geheel van een kunstproject. 

CWRM staat voor Coming World Remember Me hierbij stelt elk beeldje een ineengedoken menselijke figuur voor (foto) dat de naam kreeg ‘New generation’ als boodschap voor de komende generaties. Want elk beeldje staat voor één slachtoffer dat viel tijdens de Eerste Wereldoorlog op Belgische bodem, zowel militairen als burgers, vrienden zowel als vijanden. In totaal zullen er dus 600.000 beeldjes, ja zo veel, geplaats worden om allemaal samen een kunstwerk te vormen rond de land art installatie van kunstenaar Koen Vanmechelen. Een kunstwerk dat dank zij het grote aantal artefacts waardoor het gevormd wordt, illustreert dat 600.000 mensen van nu, via tientallen workshops van de afgelopen maanden (foto’s), hebben stilgestaan bij de slachtoffers van toen. Het kunstwerk zal tot 11 november 2018 (precies tot 100 jaar na het beëindigen van de Eerste Wereldoorlog) voor iedereen publiek toegankelijk zijn. Allen daarheen dus !

Maar goed, nu eerst die beeldjes gaan zetten.

De grote bus zit zo goed als vol, ik vrees zelfs dat ik zowat de laatste ben die coördinatrice Margot afpunt op haar lijst.

Ik vind dat helemaal niet erg! Als het hier ook over communicatie mag gaan, ik heb altijd de reflex om mij in gevallen zoals deze, maar ook bij bv een zittend diner of een andere gelegenheid waar diverse, zelfs totaal onbekende mensen een plekje dienen te vinden naast elkaar, me telkens te laten verrassen door wie er naast mij zal zitten. Uiteraard hoop ik gezonde jongen die ik ben, telkens van naast een equivalent van Miss België te komen zitten, maar wees gerust doorgaans zijn de zitjes naast zulke uitzonderingen al lang benomen.

Dus ook hier in de bus. 

Mijn entree is als naar gewoonte en bewust ook heel enthousiast. Naar mijn ervaring kan je als je ‘ergens’ binnenkomt, best het initiatief steeds aan jouw kant houden. Een beetje in de sfeer van ‘de aanval is de beste verdediging’ want uiteraard vind ik het soms ook wel knap spannend, zo’n onbekend gezelschap. Maar hoe zelfverzekerder je overkomt - zeker in gezelschap van mensen die elkaar ook niet kennen - hoe geruster je kan zijn dat anderen je niet zullen overbluffen. Je hebt dan gelijk je positie ‘in de kudde’ verzekerd en als er dan al een collega-‘alpha mannetje’ in dezelfde groep zit, dat hoor je dan onmiddellijk aan een of andere opmerking en dan zit je gelijk op dezelfde golflengte. Trouwens in een groep van ‘onbekenden voor elkaar’ zullen de geweien niet snel gekruist worden, maar weet je wederzijds gelijk ‘wie wie is’.

Dat enthousiasme van me, had ook te maken met het feit dat ik Margot, de Vredescentrum-coördinatrice van deze dag vrij goed ken en ik denk wel dat ik mag zeggen dat er via geregelde ontmoetingen in het kader van het Vredescentrum, een wederzijdse sympathie gegroeid is, die deze entree toelaat. Het lijkt mij zelfs dat ze blij is met dat stukje enthousiasme, want de rest van het gezelschap zit nogal slaperig te wezen. 

Maar ondertussen heb ik nog geen plekje. Er zijn nog wel een drietal lege zitjes bij de dubbele stoelen in het midden van de bus. Dus wat doe ik, in plaats van bij elke individuele ‘alleen-zitter’ discreet te gaan vragen, 'mag ik naast u zitten', vraag ik gewoon heel algemeen aan heel dat stukje bus ‘naast wie van jullie mag ik gaan zitten?' Twee van de drie solitaire zitters, scharrelen hun jas die op de lege stoel naast hen ligt gelijk bij elkaar. Omwille van de hierboven genoemde reden, kies ik voor de juffrouw, terwijl ik uiteraard ook de bereidwillige heer vriendelijk dank. Later zou ik bij hem mijn ‘afwijzing’ goed maken door samen met hem een actieduo te vormen op het slagveld.

En dan is er die ellenlange rit van wel bijna 2:00 uur naar het nu prachtige natuurgebied De Palingbeek, maar toen 100 jaar geleden, het beruchte niemandsland tussen de fel bevochten Hill 60/Caterpillar en The Bluff, een van de meest indringende slagvelden van ons land.

Twee uur tijdens dewelke je half doezelend niet anders kan dan nadenken over de impact van die ‘Groote Oorlog’.

Uiteindelijk arriveren wij op het slagveld van toen, ons slagveld voor vandaag.

Het lijkt wel of het hier nog veel kouder is dan toen wij vertrokken aan de Schelde.

Of is het onze ziel die het hier op deze plek ook extra koud krijgt !?! 

(Wordt vervolgd)