Blogartikel

Wat is het budget ?

In Blog nr 12A gaf ik al mee dat mijn 'openbaar leven' begon bij uitgeverij Roularta. Mijn toenmalige directeur, Dhr Jean François Cleeren (foto) zal ik mijn leven lang dankbaar blijven omdat hij mij, het ahw net afgestuurde studentje zonder noemenswaardig diploma, zijn volste vertrouwen gaf.

Er gingen wel enkele spannende sollicitatie gesprekken vooraf aan dat engagement. Gesprekken waarin ik een aantal suggesties diende te doen én te verdedigen, om de diverse Roularta uitgaven te promoten.
Maar uiteindelijk koos hij mij en dus begon mijn eerste werkdag bij hem in zijn kantoor erg diep in de Nationalestraat nr 51.   
Hier gaf hij mij een stapeltje businesskaartjes ('met zélfs mijn eigen naam er op!' ) én de sleutels van ‘mijn’ bedrijfswagen(tje). 
Toen voelde ik mij pas écht iemand!

Vanaf nu was het dan ook mijn taak om de bladen van ‘onze’ uitgeverij te ‘promoten’. Hoe en waar, dat was aan mij om dat creatief uit te zoeken, maar dat zag ik helemaal zitten !

Dus vroeg ik ‘en wat is het budget waarover ik beschik?’

Waarop hij laconiek antwoordde ‘daar is geen budget voor !’.

Het werkte

Onmiddellijk keek ik rond om de verborgen camera te zoeken, maar neen hij meende het. Hetgeen 'mijnheer' Cleeren toen zei zou een groot deel van mijn verdere leven gaan bepalen.
Hij zei nl het volgende: ‘Je krijgt geen budget, maar wel iets dat veel waardevoller is, nl ruimte in onze publicaties’.
Uiteraard was ik niet onmiddellijk mee, maar hij ging verder:
‘Als je iets organiseert en je hebt een zaal nodig, dan ga je naar zo’n uitbater en vraag je wat het kost om bv één dag zijn zaal te huren en je vertelt hem dat wij dat dan niet met geld zullen vergoeden, maar met advertentieruimte in bv de Streekkrant of Knack of Family Magazine.(foto) Hiermee kan hij dan zijn zalen promoten voor bruiloften, seizoensdiners aankondigen etc.
Heb je prijzen nodig voor een wedstrijd? Dan doe je hetzelfde met een elektro zaak enz. En dit alles doe je niet met bestaande adverteerders, maar met potentiële nieuwe klanten’.

Dat was voor mij een heel nieuwe manier van denken, maar dat was in die fase van mijn leven, eigenlijk zo wat alles voor mij en dan al zeker in het zakenleven.

Een half uurtje later zat ik dan ook in mijn ‘eigen’ Datsun-etje (foto) met het stapeltje naamkaartjes (foto) in mijn handen.

En het sterke was, het werkte !
Nu ja niet zonder slag of stoot en het was keihard werken buiten de traditionele uren en geregeld in de weekends, maar dat had ik er graag voor over, ik had tenslotte mijn Datsunneke en kaartjes mét mijn naam erop! ;-)
Het begon uiteindelijk allemaal met een bescheiden 'geraniumactie' in samenwerking met diverse winkelverenigingen maar ook organiseerden wij ooit in Romi Goldmuntz een modeshow waar wel 10 (!)verschillende modezaken aan meededen.
Of een autozoektocht met een massa prijzen maar vooral met als eerste prijs een Mazda-auto van garage DeWil. En een kinderdag in Bobbejaanland met 1000 kinderen die vanuit Antwerpen vertrokken, etc.
En dit allemaal gratis voor onze lezers, die er nog een pak give-aways bovenop kregen!

Overeenkomst

Nu voor zo’n 'ruildeal', waar bv een hele print-campagne aan vasthing, wilden wij toch wel keurig alles op papier hebben met een handtekening van de betrokken partijen. Toen ik mijnheer Cleeren vertelde dat ik dat toch elke keer spannend vond zo’n ‘closure’, zo’n afsluiting van een overeenkomst met formele handtekeningen, vroeg hij waarom ik daar tegen aan hikte?
Ik legde in al mijn naïviteit uit dat het telkens zo’n gevoel gaf dat ik de andere partij niet helemaal vertrouwde.
Toen leerde hij mij het volgende: als de tegenpartij zou vragen ‘wat is er, vertrouw jij mij niet?’ antwoord dan heel simpel en direct: ‘neen, ik vertrouw eigenlijk niemand, ZELFS MIJZELF NIET’. Door jezelf erbij te betrekken maai je het gras van mogelijke tegenargumenten sowieso weg.
Ik hoef allicht niet te zeggen dat ook deze les mij in mijn communicatieve carrière enorm heeft geholpen.

PS:  Zeer recent, maar meer dan 30 jaar later in mijn carrière, leerde ik via een documentaire op Canvas, dat Stalin ooit tegen het einde van zijn leven ook deze gevleugelde woorden uitsprak tegen zijn vertrouweling Chroesjtsjov, nadat hij zo extreem tekeer was gegaan in zijn zuiveringen: ‘Ik kan niemand meer vertrouwen zelfs mijzelf niet’. 
Wie had er ooit gedacht dat ik ooit een dictator zou citeren  maar dan wel in een andere context uiteraard.