Blogartikel

Het kan verkeren

Hoe overwin je je angst om voor publiek te spreken?
Hoe word je een beter netwerker?
Hoe kan je je algemene communicatievaardigheid verbeteren?
Dat waren vragen waar ik op het einde van m'n studententijd helemaal niet mee bezig was.
Want ik was voorbestemd om in de bank- of verzekeringswereld terecht te komen.
Als ik dan nu terugkijk naar hoe mijn professionele carrière eerder toevallig begon als presentator en uiteindelijk evolueerde naar internationaal spreker, denk ik als vanzelf aan de gevleugelde woorden van Bredero: ‘het kan verkeren’.

In BLOG 10 legde ik al uit hoe ik mijzelf als verlegen studentje plots terugvond op een podium met een micro in mijn hand.

Een en al verbazing om mijzelf, omdat dit helemaal niet in de lijn van de realistische verwachtingen lag, noch van mezelf nog van mijn omgeving. Maar toch was het blijkbaar helemaal mijn ding, dat spreken voor publiek! Nu ja, dan toch na een tijdje, want er waren wel een aantal externe triggers nodig om die vlam aan te wakkeren (BLOG 20)

Hoe dan ook, het jongetje dat opgevoed was door erg sociale maar bescheiden ouders, met als leitmotiv ‘doe maar gewoon da’s al gek genoeg’ ging plots wel verbaal de confrontatie aan met de wereld van de showbizz en de evenementen.

Die bescheidenheid van mijn op zich wel trotse ouders, moge blijken uit het feit dat in de loop van mijn carrière die ze nog meemaakten, ze misschien twee of drie keer zijn komen kijken naar een evenement dat ik presenteerde.
Zo herinner ik mij ook nog hoe ik meespeelde in de film Blueberry Hill van Robbe De Hert en hoe ik heb moeten aandringen om hen en mijn broer mee naar de bioscoop te krijgen, om hen te laten zien hoe hun zoon en broer overkwam op het grote scherm.

Hun argument was: ‘die film komt later toch ook wel op televisie!?!’, waarop ik dan wanhopig reageerde: ‘maar papa en mama da’s toch niet hetzelfde!’.

Dat was trouwens ook de laatste keer dat we als gezin samen naar de ‘cinema’ gingen, iets dat we in onze kinderjaren zo dikwijls deden.
Mijn bijdrage aan Coco Flanel en Firmin ed hebben ze dus waarschijnlijk in alle discretie toch maar thuis op TV gezien.

En toen kwam die begrafenis

Neen niet die van mijn ouders, maar die van een tante, een ‘suikertante’.

De doorgaans onderschatte waarde van zulke ongehuwde tantes is dat zij beschikken over een geheugen met een ongelooflijke schat aan informatie. Namen van verre familieleden, neefjes, nichtjes, achterkleinkinderen,… met ook nog de juiste geboortedata en diverse andere voor hen boeiende details.
Je hebt het hen maar te vragen en er volgt een waterval van wetenswaardigheden. Doorgaans ook nog geïllustreerd met allerlei al dan niet vergeelde foto's, geboortekaartjes of doodsprentjes die ze zonder problemen opdiepen uit koekjesdozen en sigarenkistjes.
Zo ook onze tante Anna!

Het jammere is dat je in de ratrace van je eigen bestaan daar doorgaans niet voldoende aandacht aan besteed, tot het te laat is.

Dat bleek dus ook nu weer bij de begrafenis van die tante Anna.
Na die begrafenis, bij de koffietafel, overhandigde haar jongere zus 'tante Tonia' mij een omslag.
Een omslag vol met familie foto's.
Dit omdat ze wist dat ik niet alleen zelf veel foto's maakte, maar ook heel wat fotomateriaal en documenten bewaarde, al dan niet gerelateerd aan onze familie.

Eerste stappen naar de '8 uren dag' 

En toen kwam het!
Tante Tony, haalde uit die grote gele omslag van Artis-Historia en flinterdun boekje van 12 bladzijden, uitgegeven door de Tilburgse handelsdrukkerij.

De titel van het boekje : ‘Het nut van de Verkorting van den Arbeidsdag’. (foto's)

Met daaronder in het groot REDE.

Eerst had ik het nog niet door, maar toen tante Tony mij monkelend bleef aankijken zag ik wat daaronder stond:

‘Door J.B.C. VAN HEST, Secr. R.K. Tekst.-arb. gilde “St.Severus” ‘, mijn bloedeigen grootvader! (foto)

Nu dat was op zijn minst een verrassing!

Eerst en vooral het onderwerp.
Nooit geweten dat mijn opa zo'n sociaal bewogen man was, die ook nog zijn nek durfde uitsteken voor de arbeidersklasse in die periode. (die rede over de verkorting van de arbeidsdag werd gedrukt op 30 maart 1907).

Want heel ruw geschetst: arbeiders werkten toen 2 maal langer voor 2 keer minder loon. Vrouwen kregen daar dan nog eens slechts de helft van! 
Het was ook de tijd dat de kinderen ‘in theorie’ pas vanaf hun 12 jaar in de mijn ‘mochten’ werken, kinderbescherming noemden ze dan toen!  

Maar de verrassing werd voor mij als presentator/spreker nog groter!

In de periode van die begrafenis verdiende ik al jaren mijn boterham met het gesproken woord. Nog steeds niet begrijpend hoe ik opgegroeid zijnde in zo'n discrete familie, zelf de weg van de schijnwerpers en de extroversie had gekozen. Maar nu blijk ik het dus ‘niet van een vreemde te hebben’.
Het zit gewoon in de familie, alleen heeft het een generatie overgeslagen!

Iedereen weet dat Tilburg een van de grotere steden van zuid-Nederland, altijd een textielstad is geweest.
Wij wisten uiteraard ook dat opa en oma daar in de textielhandel zaten, maar dat opa zo geëngageerd was in die branche en dan nog als spreker/woordvoerder was nieuw. Met hier een voorbeeld van een speech van een half uur, dat was helemaal verrassend.
Voor mij toch.
Maar niet voor tante Tony! 

‘Spiek-manchetten’

Zij bevestigde dat het wel meer gebeurde dat (groot)vader Joannes voor publiek sprak. ‘Antonia’ was toentertijd de jongste telg in het gezin van Hest en was wellicht te jong tijdens opa's actieve sprekerscarrière, om zich nog veel te herinneren van die episode, maar één ding wist ze nog met enthousiasme te vertellen.

In de periode van de ‘rede’ waar we het nu over hebben, droegen de heren nog overhemden met een losse kragen en losse manchetten.
Dat was handig want waar slijten de heren hun hemden?
Precies aan de kraag en aan de manchetten!
Die losse onderdelen en de hemden konden trouwens ook apart gewassen worden. Het zal allemaal wel zijn nut hebben gehad.

Maar voor opa hadden de manchetten nog een extra functie.
Het blijkt namelijk dat hij die gebruikte als ‘spiekbriefje’!
Cruciale elementen zoals data of namen die zeker niet mochten vergeten worden in zijn toespraken, schreef hij daarop.
(Onwillekeurig dacht ik terug aan de notaatjes die ik verborg in de voering van mijn stropdas in het middelbaar.)
Zoals een muzikant zijn playlist op de zijkant van zijn gitaar plakt, zoals een cabaretier nota's voor hem op het podium legt of een toneelspeler geholpen wordt door een souffleuse, zo had dus ook mijn eigen grootvader zijn trucjes. 

Nog trotser op mijn roots of 'Proud to be a Belgian Dutchman'

Finaal past een en ander nu mooi in elkaar.

Toen mijn vader zeven jaar was kwam de hele familie van Hest in Antwerpen wonen, omdat opa en later ook zijn oudste zoon gevraagd waren om mee de 'Rotterdamse Verzekerings Stichting' RVS ook genoemd: 'Het parapluutje' (foto's) op te richten in Vlaanderen.

Mijn vader volgde dus zowel zijn lagere school als zijn middelbare en het Sint Lievenscollege in Antwerpen maar bleef Nederlander!
Weliswaar een Nederlander zonder ‘Hollands’ accent.
Hij huwde een Belgische 'madame' en kreeg twee zonen, mijn broer Bob en ik zelf en bij geboorte (in Antwerpen) werden wij 'automatisch' ook Nederlander!

Gevolg: in mijn schooltijd werd ik uitgelachen en geplaagd als ‘kaaskop’ maar die pesterijtjes kantelden en werden een vorm van jaloezie toen bleek dat mijn broer en ik niet in het leger of 'in de dienst' hoefden. Noch in België nog in Nederland!

En ondertussen werd die dubbele situatie helemaal een duidelijke meerwaarde.
Want nu geef ik voordrachten over de verschillen tussen Belgen en Nederlanders. Jarenlange vakanties in Nederland en geregeld onderhandelen en werken  (voordrachten) over de grens, maken dat ik ondertussen wel enigszins weet en vooral ‘aanvoel’ waar de verschillen zitten tussen Noord en Zuid. 

Maar dat is een heel ander verhaal!
(Hoewel ik die voordracht sinds het opduiken van dat boekje met nog meer trots breng!)

Allicht kom ik hier later nog wel op terug, en dan kan ik het gelijk ook hebben over de merkwaardige spotnaam van de Tilburgers met hun textielstad.

BELGEN EN NEDERLANDERS VERDEELD DOOR EEN ZELFDE TAAL https://www.gastspreker-harry.be/nl/gastspreker/topic-3493/Nederlanders+en+Belgen%2C+zelfde+taal+en+toch+zo+anders/