Blogartikel

MIJN LEVEN IN EEN ARTIESTENBUREAU (Deel 3) – LAATSTE EPISODE & NIEUW BEGIN

Mijn lot is bezegeld

Die 21ste april 1982 was ik meer dan keurig op tijd op kantoor!
Ondanks de slapeloze nacht, omdat er via een ingeslagen zijruitje was ingebroken in mijn auto die daarna was weggesleept naar weet ik waar en ondanks mijn nachtelijk bezoek aan het politiebureau. (Zie deel twee van deze blog)
Nu duurde het wachten op mijn baas lang, te lang.
Want het was wel duidelijk dat hij achter het hele verhaal zat.
Ik was er dan ook niks gerust in en heel productief zal mijn ochtend toen niet geweest zijn. Moest dat dan nog? Had het nog zin?
Was mijn lot in deze werkomgeving waar ik ondertussen toch ook een hele hoop vrienden had gemaakt, niet bezegeld sinds gisteravond?
Mijn baas Rik Vervecken die normaal steeds een vroege vogel was ondanks zijn geregelde nachtelijke escapades (iets waar ik nog steeds jaloers op ben), verscheen nu pas tegen de middag.

Terwijl hij naar zijn kantoor liep naast het mijne, voorlopig toch nog, zei hij ‘Ik denk dat we eens moeten praten’.
Ik antwoordde braaf zonder stemverheffing ‘dat denk ik ook’ en interpreteerde zijn zin als een dwingende uitnodiging om naar hem toe te gaan.
In dezelfde stoel als waar ik zo dikwijls naar zijn enthousiaste plannen had zitten luisteren, zat ik nu handenwringend af te wachten.
Wat ik eigenlijk verwachtte weet ik niet. Zo vroeg op de dag had ik Rik nog nooit weten uitvliegen en het zag er niet naar uit dat dat nu anders zou zijn.
Hij gaf mij duidelijk een bedaarde en afwachtende indruk.
Gezien het feit dat er niet onmiddellijk een reprimande kwam had ik dan ook het gevoel dat ik zelf best iets kon zeggen en dat deed ik dan ook.
Hoe onzeker ik ook was van het resultaat, flapte ik het er maar gelijk uit ‘Rik ik denk dat het het beste is dat ik zelfstandig wordt’.

Zelfstandige worden?

Een gedurfde uitspraak, want ik had eigenlijk geen poot om ‘zelfstandig’ op te staan. Plots bleken de modeshowtjes en andere presentaties die ik links en rechts deed, veel te weinig om te overleven.
Zelfstandig worden was altijd wel ergens de ambitie maar zo plots, zonder ook maar de minste voorbereiding?
Was dit een fatale beslissing?
Of is het zo dat men er best van uitgaat dat men zulke soort beslissingen zelden neemt zonder dat men om een of andere reden daartoe verplicht wordt?

Rik reageerde, totaal tegen mijn  verwachtingen in, helemaal zoals de kameraad die ik in de jaren dat ik voor hem werkte, geregeld had leren kennen.
Terwijl ik deze zinnen neerschrijf flitst de gedachte door me heen aan ‘Dr.Jekyll and mister Hyde’.           

Zoals ik in deel twee schreef, ‘gisteren’ was ik blij dat ik hem samen met Herman Verbaet niet meer tegen het lijf was gelopen, maar vandaag was Rik weer helemaal de aimabele man die niets liever heeft dan dat hij zich omringd weet door mensen die hem graag zien en die dat dan ook dubbel en dik terug krijgen.

Van de ene verbazing in de andere :

Zijn reactie was dan ook als volgt: ‘Als jij zelfstandig wordt dan stel ik voor dat wij op dezelfde manier blijven verder werken!’
Daar zat ik dan, helemaal perplex, met al mijn negatieve verwachtingen.
Het leek alsof er gisteren niks gebeurd was!
Het werd zelfs nog straffer, want Rik ging verder: ‘Ik zal gewoon jouw loon blijven uitbetalen in ruil voor facturen van jou en jij doet in ruil presentaties en diverse opdrachten voor ons’.
Ik viel dus van de ene verbazing in de andere en het werd nog mooier. Want hij vervolgde: ‘Ik zal de auto laten maken en gebruik die ook maar verder tot ge een andere oplossing heb gevonden. Wij gaan weer tof samenwerken!’ en dat deden wij vanaf dan ook!

Ik weet niet meer hoe het die dag verder ging, ik was totaal van de wereld.
Het zou best kunnen dat hij me inviteerde om die middag samen te gaan lunchen, want dat deed hij wel meer als hij goedgezind was.
Wat ik wel nog weet, dat is dat hij mij vanaf dan alle kansen gaf!
Al de shows die hij zelf organiseerde en waar ik in paste, die mocht ik vanaf dan presenteren in ruil voor ‘mijn loon’.
Daarnaast, telkens er in het artiestenbureau-VAK een aanvraag toe kwam voor een presentator, werd ik mee in het voorstel opgenomen en werkte ik dus als een van de volwaardige artiesten uit zijn agentschap.
Het werd zodoende een fijne tijd waarbij ik mijn portefeuille aan opdrachten en contacten gestaag mocht uitbreiden.
Hierbij trouwens ook flink geholpen door al de mensen die ik had leren kennen via zijn artiestenbureau.
Ik denk hierbij aan bv Marcel Verbeek (foto) een ouwe rot in het animatie-vak die mij 'en passant' liet verstaan dat ik eigenlijk beter al veel eerder zelfstandig had kunnen worden en die mij niet alleen wijze ‘zelfstandigenraad’ gaf, maar die als hij assistentie nodig had bij zijn eigen animaties, mij ook jobs doorschoof.

Maar het waren toch vooral de shows van VAK die zorgden voor mijn naamsbekendheid. ‘Wie van de drie’(foto) was er bijvoorbeeld zo een. Ook de verkiezing van het ‘Kust KWIK meisje’ met Walter Capiau, die mij gelijk enkele pagina’s in het KWIK-magazine opleverde en uiteraard ook weer de preselecties voor de AVRO’s WIE KENT KWISsen.
Al deze happenings waren behoorlijke stappen in de goede richting om mijn dromen waar te maken en waarvoor ik Rik eeuwig dankbaar zal blijven.
Het ging zelfs zo goed dat ik na zes maanden zelf gevraagd heb om de formule waarbij ik nog steeds een ‘loon’ van hem kreeg, te stoppen.
Want pas dan zou ik écht zelfstandig zijn, met ondertussen ook een eigen (occasie) autootje.

Maar ik bleef wel zitten met de vraag °wat is het toch gebeurd op die premièreavond van de Wies Andersen shows?
Wat kon er toch de oorzaak zijn van het wegslepen van mijn auto?°.
Dat antwoord kreeg ik exact 35 jaar later, tijdens een lunch in ‘Rik’s’ Van der Valk hotel in Borgerhout.

NSZ - Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen

Al zo lang als ik hem ken, stuur ik Rik (al dan niet tijdig) een verjaardagskaart voor zijn verjaardag op 28 december.
Ik bedoel niet een kaartje via e-mail of zo, want die nieuwlichterij daar doet Rik niet aan mee (trouwens zoveel jaar geleden bestond dat nog niet), maar echt een kaart, keurig met omslag en postzegel.
Maar de laatste 10 jaar of misschien wel langer zorgen we er ook voor dat we elk jaar minstens één keer samen gaan lunchen.

Een prettige traditie waarbij we telkens verhalen uitwisselen over de mensen die we samen kennen, de bijzondere contacten die we met elkaar kunnen uitwisselen en uiteraard ook over het succes van ‘zijn’ Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen, het NSZ.
Want weinig mensen weten dat Verveckens Artiesten Klub slechts een hobby is van Rik. Zijn grootste verdiensten komen uit dat NSZ, de Belgische organisatie voor zelfstandigen die ondertussen zelfs groter is dan Unizo en waarvan hij de inspirator en medeoprichter is.
Niet slecht voor de tweede jongste van een gezin van 17 die maar tot zijn 14 jaar naar school is geweest! Welnu het was na onze jaarlijkse lunch op 17 juni 2017, zonder één druppel alcohol, (foto) dat het verhaal er uit kwam, 35 jaar na de wegsleep-feiten.

Amerikaanse auto’s

Rik is altijd fan de geweest van grote Amerikaanse auto’s.
Nu voor zo’n nieuwe slee stap je niet even een autodealer binnen waar je dan na een uurtje weer buiten rijdt met zo’n auto.
Zo’n auto die bestel je, en dan kan je er maanden op wachten, gezien bepaalde Amerikaanse wagens nu eenmaal uit het verre Amerika komen!
Zo ook in ‘82 de door Rik bestelde auto. Dat soort auto’s kan men ook niet zo maar in gelijk welk dorp kopen en dus zeker niet in Zoersel de ‘homebase’ van Rik.
Hij had de auto dan ook besteld bij een dealer in Mechelen.
Die autodealer blijkt uiteindelijk verantwoordelijk te zijn voor het feit dat ik toen plots zelfstandig werd!

Want toen dan eindelijk Rik zijn bestelde auto was gearriveerd in die garage in Mechelen en daar waarschijnlijk mooi opgepoetst in de toonzaal de show stond te stelen, stapte toevallig ook Wies Andersen daar binnen.
Wies ook een Amerika fan, hij had er tenslotte jaren gewoond en gewerkt, zag die auto onmiddellijk zitten en kon de dealer overhalen hem die auto ook gelijk te verkopen.
Hoe hij dat heeft klaargespeeld is mij niet duidelijk, maar hij kaapte hem dus net voor de neus van Rik weg, met als gevolg dat die weer maanden zou moeten wachten op een nieuwe versie.
Niet te verbazen dat hij daarom zo razend was op Wies.
Dat ik totaal onwetend, door mijn meedewerking aan de Wies Andersenshows nog wat zout in zijn wonde strooide, was blijkbaar de druppel die Rik’s 'vitamientjes-emmer' had doen overlopen.

THE END

Dit is het einde van deze driedelige blog-column, waarvan ik het eerste deel aan Rik liet lezen tijdens onze jaarlijkse lunch van 2018, 27 december de dag voor zijn verjaardag (foto). De dag dat ik ook eindelijk begreep waarom ik 'bij hem buiten vloog, maar ook terug binnen fladderde'.
Een voor ons beiden bijzonder verhaal dat nood had aan goede situering om het ook anderen duidelijk te maken dat de soep niet altijd zo heet gegeten wordt als dat ze opgediend wordt. Meer nog, dat zeer dikwijls de zaken waar men zich zorgen om maakt op het moment zelf, achteraf extra opportuniteiten blijken te zijn.
Of zoals deze spreuk uit mijn scoutsdagboeken het zo mooi zegt: Veel lijkt in de maneschijn van de herinnering mooier dan in het zonlicht van de werkelijkheid!