Blogartikel

Het échte vertrek

    We zijn nog maar zo'n twee uur onderweg met onze ‘Polar Experience-expeditie'. Een oneindig witte vlakte strekt zich voor ons uit en Dixie maakt nu al even tijd om bij elk van onze teamleden te informeren naar de eerste impressies. Daar wij nog maar net vertrokken zijn voor onze vijfdaagse tocht, zit iedereen uiteraard nog vol energie. Het terrein is mooi horizontaal en de sneeuw vrij hard, dus krijgt hij van zo wat iedereen een opgestoken duim. Links van ons vormt de zon een decor op de witte 'spitse' bergen. 

Hier en daar geeft Dixie nog een extra advies wat betreft ons materiaal. Zo krijgen de twee Parijzenaars in ons gezelschap de vraag waarom ze de pelsen rand voor de kap op hun jas niet gebruiken? Da's vragen om bevriezingsproblemen!?! Mij raadt hij aan om mijn ‘bataklava’ (bivakmuts) over mijn neus te schuiven, waar hij witte puntjes opmerkt, de eerste sporen van onderkoeling. Die bivakmutsen ed hadden wij eerder onder onze kin geschoven toen Nicole de foto’s van ons maakte aan de loods bij de start. Dan zag je tenminste wie wie was op de foto’s (foto) toen wij voor het eerst met onze volgeladen slee aan het middel, de ‘witte woestijn’ introkken.

Die muts zou ik de komende vijf dagen nog uiterst zelden van mijn neus afschuiven.

Volmaakt gelukkig

Nicole zelf blijft in het basiskamp. Zij heeft de nodige literatuur bij en 'Marie Ans Polar Riggen' heeft ook een sauna met Whirlpool en dat is voor haar voldoende om volmaakt gelukkig te zijn. Ze heeft trouwens ook al een tocht met een hondenslee geboekt (foto), waarbij wij hopen dat ze ons zal kunnen ontmoeten bij de ijsgrotten op het hoogste punt van onze expeditie.Maar zo ver zijn wij nog niet! 

Wij malen nu nog maar net de eerste kilometers weg met de ‘pulka-slede’ van zo’n 40 à 50 kilo aan ons middel. Terwijl wij keurig in ganzenpas lopen (foto), spelen wij allicht allemaal harp op onze eigen gedachten, ons afvragend wat er ons nog allemaal te wachten staat. Hoe zal het gaan bij het opstellen van de tent? En met het sneeuwwater-eten? De sanitaire noodwendigheden? Het slapen in een omgeving van tussen de -25 en -35?
Allemaal nog open vragen waarop wij voorlopig alleen nog maar theoretische antwoorden hebben.

Mijnwerkershotel

De groepssfeer zit alvast goed! Dat was al zo van toen wij elkaar twee dagen geleden ontmoetten in de luchthaven van Zaventem. Hoewel wij elkaar nog nooit ontmoet hadden was er onmiddellijk een klik. Da’s trouwens goed te zien aan de foto’s (foto). Zowel Dixie alsook zijn vrouwtje Julie die ons mee kwam uitwuiven (foto) zorgden er wel voor dat iedereen onmiddellijk iedereen kende. Ook tijdens de lange vlucht eerst naar Oslo, waar wij ook Rob onze tweede gids ontmoetten en tijdens de vervolgvlucht naar Longyearbyen, hoofdstad van Spitsbergen, zat de ambiance er gelijk in. Daar hielpen zeker de conversaties bij tussen Ben en Jonathan, twee succesvolle Volvo-dealers die mochten genieten van hun 'ik-heb-de-meeste-wagens-verkocht-incentive' en die elke gelegenheid aangrepen om vrolijk uit de hoek te komen.

Toen wij na alles samen zo'n 5 uur vliegen, aankwamen in ons ‘mijnwerkers-hotel’, was het al wel laat op de avond, maar ondanks de vermoeidheid bleef ook hier de sfeer opperbest en voelden wij reeds een bepaalde verbondenheid door de sfeer van het onbekende. 

Dat zou nog meer blijken de tweede dag toen wij al ons materiaal en vooral ook onszelf praktisch gingen voorbereiden op de tocht.

Niet dat dat een stressvolle bedoening werd. De afspraak was dat we niet bar vroeg zouden opstaan en vooral rustig mochten ontbijten om daarna naar de gigantische loods te gaan waar er constant een hele hoek gereserveerd is voor Dixie en waar al zijn gemeenschappelijk expeditie materiaal ligt opgeslagen. Hier mocht iedereen een slede uitkiezen, kregen we onze slaapzak, per twee ook nog onze tent en stokken, haringen en een schop, plus daarbij uiteraard ook nog het nodige keukengerei. 'Rackets' voor de diep-sneeuw, een snack- en pee-bottle en uiteraard 'het proviand' completeerden de uitzet. (foto’s)

Kaas- en salamibrigade

Dat proviand, we zouden vijf dagen onderweg zijn dus dat betekent per persoon toch wel behoorlijk wat, is eigenlijk een verhaal op zich.                                                   Onderweg zullen het ontbijt en het avondeten de belangrijkste maaltijden zijn, omdat die telkens in de (voor)tent bereid worden op ons spiritusvuurtje. Een 'overdekte' luxe die we doorheen de dag niet hebben. De middagmaaltijd wordt dan ook vervangen door een mengeling van noten met brokjes chocola, die ieder voor zich in een 'snack-bottle' bij de hand houdt. Deze lunch wordt aangevuld met blokjes jonge kaas en salami iets waar een paar ijverige expeditieleden die eerste dag intens mee aan de slag zijn (Foto).

Terwijl die kaas- en salamibrigade, zijn werk doet (foto) worden ook de ‘Adventure-Food’ pakjes uitgezocht, ieder naar zijn eigen voorkeur (foto) terwijl Dixie en Rob ook bij iedereen nog even de expeditie-kleding dubbel checken. (foto)

Als dat allemaal gebeurd is en we helemaal gerust zijn dat alles in de loods keurig voorbereid en vertrekkensklaar is, wandelen we allen samen naar de winkelstraat tegelijk ook de hoofdstraat en eigenlijk de ‘Dit is Alles straat’ van Longyearbyen. (Zelfs de hostess die op de luchthaven in Zaventem onze tickets verifieerde, kon de naam niet uitspreken, laat staan onthouden. Na een tijdje went het echter, zeker als je hem opsplitst: Long-year-byen). Het stadje van enkele straten groot maar wel met een universiteit en een museum, is trouwens de hoogstgelegen hoofdstad van Europa. Er zijn diverse outdoorwinkels waar je even makkelijk een geweer koopt als een souvenir (foto), gezellige bars en restaurants en uiteraard een supermarkt. Die was ons doel, want hier zouden we nog extra voorraad opdoen vooral van chips/Pringles en andere vooral zoute snoeperijen (foto). (Als je in gemiddeld -30 °C rondbanjert met een slede van rond de 50 kg achter je en elke dag zo'n 6 al 7 km over moeilijk en besneeuwd terrein trekt, dan hoef je je helemaal geen zorgen te maken over teveel calorieën, integendeel, die heb je echt wel nodig).

Na het winkelen waren we klaar voor ons 'laatste avondmaal', tenminste in de bewoonde wereld. Ook dat werd een gezellige groepsgebeurtenis waar sterke verhalen elkaar kruisten en de laatste biertjes gedronken werden. Niet door mij (die biertjes dan) want ik had weer ijverig meegedaan aan de tournee Minérale en zou die nog een week volhouden omdat ik dacht dat dat mij fysiek alvast toch wat extra krediet zou geven.

Dat was dus allemaal twee dagen geleden

Nu zijn we dus nog altijd maar zo’n twee uur onderweg. Wennend aan het trekkend gewicht om ons middel, wennend aan de ganzenpas die maakt dat je eigenlijk niet kan communiceren met je teamgenoten en ook wennend aan de rust je tegemoet komt uit de enorme vlakte die je een kans geeft te genieten van het prachtige decor. Jonathan één van de Volvo boy’s heeft al een rendiergewei gevonden en even later spot Dixie met zijn arendsogen een tweede nog mooier exemplaar. Soepel haakt hij zijn slede los en rent door de sneeuw om 100 m verder de trofee op te graven. Er zijn verschillende liefhebbers dus het wordt verloot. Het wordt uiteindelijk nummer 12 wat niet mijn nummer is. Anne is de gelukkige.
Weer glijden wij verder. Een van de twee meisjes wil gehoor geven aan de natuur (geen foto) en om haar de kans te geven soepel de groep terug in te halen, stel ik voor van haar slee aan de mijne te haken. Deze ridderlijkheid kan ik me nu nog veroorloven hier op dit horizontale terrein, maar dat zal vanaf morgen als we bergop gaan niet meer in mij opkomen. ‘Morgen lijkt trouwens nog zo ver weg’.  Allicht is dat een gedachte die bij ons allen tijdens deze lange wandeling af en toe opkomt. Want zolang we nu marcheren hebben we totaal geen kou omdat we constant in beweging zijn, maar wat gaat dat worden als we vannacht voor het eerst in deze kou zullen gaan koken en slapen? (Je leest het in artikel 37 )

Foto's Annebelle, Dixie, Nicole