Blogartikel

Geheim wapen tegen de kou

Vanaf nu is het helemaal anders. Gedaan met klimmen, enkel nog bergaf! Gelukkig maar want bij het opbreken van het kamp voelde ik pas hoe gehandicapt ik ben met mijn ‘frost-nip vingers’. Als een hulpeloze kleuter vroeg ik daarnet aan Rob of hij de ritsen van mijn jas en vooral ook de clips van mijn slede wilde sluiten. Verrekt, hoe kwetsbaar kan je zijn!?! Nu realiseer je je pas hoe elk onderdeel van je lichaam, zo vitaal is en alle mogelijke zorg verdient. Dat laatste daar had ik toch echt alles voor gedaan, voor en tijdens de tocht? Maar vannacht heb ik daarenboven ook mijn geheim wapen ingezet en heb ik geslapen met mijn wanten en sokken aan met daarin warmte-pads (foto). Trouwens ook nu, terwijl wij alweer op weg zijn, zitten in elk van mijn 2 handschoenen 'sets' ook van die handige warmte-extra’s. Gelukkig had ik mijn overigens (te) grote voorraad van die padjes niet in het basis-kamp achter gelaten. Dit ondanks het feit dat Dixie als ervaren pool-traveller bij de voorbereidingen een keer had laten vallen dat hij persoonlijk geen fan was van het gebruik van dit soort extra’s, want dat je er als het ware ‘verslaafd’ aan kan worden. Stoer zijn raad indachtig gebruikte ik ze dus niet de eerste dagen terwijl ik ze wel bij had. Die overmoed werd mij de voorbije dagen duidelijk fataal. 

Op de buik in de diepte

Maar nu, eens aangekleed en ingepakt, voelde ik mij helemaal ‘kip’ en enthousiast trok ik dan ook het voortouw. Nu het bergaf ging en dus onze sledes een stuk minder zwaar aanvoelden lag het tempo uiteraard ook een stuk hoger bij iedereen. Een paar durvertjes waagden het zelfs om op de steilere stukken met de buik op de pulka te gaan liggen om zich ‘in de diepte te storten’. Alles samen ging de tocht aan zo’n tempo dat ik het gevoel had dat Dixie bewust af en toe een wat moeilijker traject zocht om de variatie alsnog te bevorderen, wat uiteraard weer prachtige vergezichten opleverde. Uiteindelijk bereikten wij op deze ene dag terug het niveau waarop wij twee dagen geleden klimmend begonnen waren. Dixie schotelde ons zelfs nog een extra uitdaging voor.

Uitdaging

Noorwegen is ontzettend streng wat betreft de milieunormen. Cruiseschepen die niet voldoen aan heel strikte eisen qua uitstoot mogen zelfs de fjorden niet meer in (en dan maximum per twee).

Maar hier in Spitsbergen, dat bij Noorwegen hoort (maar dan wel taxfree J), is dat duidelijk anders. Wij zijn bijna beneden als wij rechts van ons een berg opmerken die op zijn flank een pekzwarte sluier draagt. Een bijna akelig contrast met de maagdelijke spitsen er naast. (foto) Dixie legt uit dat dat de schuld is van de enige 'industrie' is op dit eiland nl steenkoolwinning. Vandaar ook de gigantische trucks die wij af en toe zien voorbij denderen. Alle energievoorzieningen in heel deze regio blijken dan ook op die steenkool te draaien. Dixie daagt ons dus (weer) even uit. Wie wil er mee naar die zwarte top klimmen en de 'koolmijn' van wat dichterbij gaan bekijken? Ik waag een gok en steek mijn hand op voor een 'ja'! Maar zoals verwacht én verhoopt, ben ik zowat de enige. Ok, wij zitten er dus allemaal door. Ik ben blij toe, want het zou een hele klim geworden zijn. Maar dat is toch de reden dat ik hier ben, om mijn grens op te zoeken!?!

Vechten tegen de kou en tegen jezelf

Het is nu de vierde dag dat we zo tussen de 10 en 15 kilometers per etmaal wegmalen in moeilijke omstandigheden en dat eist behoorlijk zijn tol fysiek en mentaal. Alleen het feit dat je in groep bent en dat je weet dat er eigenlijk geen weg terug is, maakt dat je doorbijt. Nu maak ik dan ook zelf weer eens mee wat ik in mijn motiverende voordrachten telkens propageer: ‘Treedt uit je comfortzone’, ‘zoek je grenzen op’, ‘focus je op je einddoel’, ‘je kan meer dan je zelf vermoedt’ ,… allemaal statements waarmee ik in veel comfortabelere omstandigheden, anderen enthousiasmeer om veranderingen in hun leven en in hun bedrijf te accepteren, of om targets te bereiken. Eigenlijk zou dan ook elke spreker die zich ‘motivational speaker’ noemt af en toe best eens op expeditie gaan. ‘Walk your talk!’ Zo deed ik dat enkele jaren geleden toen ik met de ‘Tall Ships Race’ op een antieke (Noorse !) driemaster meevoer van Antwerpen naar Lissabon en dus ook nu weer. Maar deze keer is het erg zwaar en dat niet alleen vanwege die bijna bevroren vingers. Trouwens het is nog niet afgelopen

Kampvuur zonder vuur

Er wacht ons nog één nacht in de kou. Wij lopen zoals de eerste dag alvast een heel eind parallel met de enige Spitsbergse hoofdweg, die wij ook nu weer ver van ons houden. Wij passeren een aantal kennels met enthousiaste Huskies die duidelijk geen last hebben van de kou en die ons vrolijk toeblaffen. Dit geblaf zouden wij ook nog zo wat heel de nacht in de verte blijven horen op onze laatste kampplaats. Een kampplaats waar Rob en Dixie ook nog een keer de 'groepstent' opzetten. Een terecht initiatief want ze hadden tenslotte die tent de hele reis meegezeuld, maar voor mij (ons?) hoefde het niet echt. Want deze uiteraard gigantische tent vergeleken met onze slaap-iglootjes, is uiteraard niet te verwarmen, zelfs niet met onze drie vuurtjes samen. Het is wel de ideale gelegenheid om een keer al wat wij nog over hebben qua ravitaillering in het midden te leggen zodat iedereen zijn misschien favoriete laatste avondmaal nog een keer vind? Zelf moet ik mij eerder dwingen om wat te eten want ik heb het toch zo verdomde koud. Gelukkig duurt deze pow-wow niet al te lang wat illustreert dat wij allicht allemaal liever in onze slaapzak duiken dan nog lang verbaal de wereld te blijven verbeteren.

‘Dixie, niet zo snel ajb!’

Wij hebben de laatste nacht overleefd zonder extra noemenswaardigheden en zijn het kamp aan het opbreken als in de verre verte een taxi ons de jongste Parijzenaar terugbrengt. Vader blijkt op de eerste dag een toch iets ergere vrieswond opgelopen te hebben en bleef thuis, maar junior komt helemaal fris en monter en vooral ‘zonder slede’ onze ploeg versterken. Onze bivakplaats ligt wel nog een heel eind van de plek waar de taxi kan stoppen, maar ook die pick-up regelt Dixie met een energie en in een tempo die jarenlange ervaring met deze omgeving verraden.

Deze laatste kampplaats in de buurt van de oude kabelbaan (foto’s) van de koolmijn wordt ook de plek voor allerlei extra foto’s en selfies met Dixie en Rob, wat illustreert dat iedereen genoten heeft van deze reis en weet aan wie hij of zij dat te danken heeft.

Dan vertrekken wij voor de laatste trek terug naar het basiskamp.

De condities zijn goed. Het terrein is weer horizontaal in de sneeuw niet al te diep. Dixie heeft zijn waanzinnig zware slede aan de jonge Parijzenaar gegeven. Voor hem (en zijn vader) is/was deze expeditie tenslotte een voorbereiding op een tocht naar de echte Noordpool. Een van de heren uit ons team geeft op zijn beurt zijn slede weer aan Dixie. Een kans die ik uiteraard ook heb maar dat vertik ik. Heel de reis heb ik ze meegesleept nu zal ik ze met deze laatste etappe ook weer thuisbrengen. Hoewel ik op een bepaald moment wel overweeg om mijn ‘joker’ in te zetten. Want ik had de eerste dag toch een heel traject twee slede’s voortgetrokken? Dus als ik nu voor een laatste stukje mijn slede doorgeef blijft mijn prestatie toch evenzogoed staan? Maar neen, met weer een knipoog naar mijn ‘motivational’, besluit ik door te bijten en als ‘worteltje voor het ezeltje’ begin ik nu te dromen van een frisse grote pint en heerlijk vers voedsel.

Dixie die nu veel minder zwaar ‘geladen’ is zet er zo’n tempo in dat ik voor het eerst tijdens deze hele expeditie naar hem roep ‘Dixie niet zo snel ajb’. Hij ruikt duidelijk zijn stal!

De stal die we trouwens ook al snel zien opdoemen. Ons mijnwerkersdorpje (foto) beschikt namelijk over een gigantische schoorsteen waar we ons heel de tijd op kunnen focussen. De laatste loodjes wegen echter ontzettend zwaar. Ook nu weer zijn er momenten dat mijn voeten zich voorwaarts bewegen zonder dat ik het mij zelf realiseer. Ik besef trouwens ook niet dat Jonathan op een bepaald moment zijn slede heeft doorgegeven en op mijn hoogte komt lopen en achter mijn rug mee helpt mijn slede te trekken. Dat is nu eens echte ‘expeditie-vriendschap’ die ik morgen in de luchthaven dan ook in zijn reisdagboek zal illustreren met een tekening.

Wij zijn terug in de bewoonde wereld en de eerste huizen wijzen onze weg naar de loods waar onze reis eindigt. ‘Moe maar gelukkig’ poseren we op vraag van Dixie voor een ‘uitgeputte’ en een ‘enthousiaste’ foto. (foto’s).

Wat met de ‘pee-bottles’ ?

Maar de expeditie is nog niet helemaal afgelopen! Alles wordt eerst naar binnen gesjouwd. Waarna al het materiaal gesorteerd wordt en klaargelegd voor volgende expedities. De tenten worden zelfs in de loods helemaal terug opgezet om de laatste resten sneeuw er uit te schudden en alles klaar te maken voor een volgende groep. De slaapzakken gaan mee naar de verwarmde lokalen om te drogen en de ‘pee-bottles’ gaan samen met de ‘nootjes flessen’ in de afwasmachine (foto).

Ondertussen heb ik natuurlijk ook Nicole teruggevonden. Intimiteit wordt ons niet gegund (en daar zit ik trouwens niet écht op te wachten, zo moe ben ik) want iedereen wil mijn ‘bevroren’ vingers nu wel eens van lekker dichtbij bekijken (foto). Ondertussen heb ik al lang terwijl iedereen nog rondloopt, strategisch als een van de eersten de gemeenschappelijke badkamer geclaimd. Heerlijk al die faciliteiten die men hier vindt en die ik dan ook uitgebreid gebruik. Waarbij vooral de warme douche een zalige streling betekent. Hoe doet Dixie dat toch als hij zo maanden achter elkaar op een van de polen rondzwerft?

Nicole heeft ondertussen twee heerlijke boterhammen met kaas/hesp en bovenal schijfjes verse komkommer georganiseerd. Samen met enkele koppen warme thee maakt dit tussendoortje mijn leven weer helemaal mooi! Vooral ook omdat ik het kan verorberen op een heerlijk zacht bed waar ik iets later dan ook een uurtje in wegdroom. Want het bezoek aan het plaatselijke museum dat werd voorgesteld, laat ik met plezier aan mij voorbijgaan.

Diploma uitreiking

‘s Avonds gaan we met de hele ploeg naar ‘het dorp’ voor weer een laatste avondmaal. Deze keer in een heerlijk warme plaatselijke taverne, waar de ‘daarstraks gedroomde’ pint(en) (de eersten na anderhalve mand 'Tournee Minérale' + expeditie) onze belevenissen extra spectaculair maken in de verhalen die over en weer gaan.

Er is ook een ‘ceremonie protocollaire’ waarbij Dixie ons allemaal een persoonlijk prestatiecertificaat overhandigd. Jammer dat hierbij het maken van mijn overhandigingsfoto vanwege de lichtinval zo lang duurde, want zo honoreerde ik niet naar behoren het daverende applaus dat ik kreeg van de hele groep voor de geleverde prestatie. Als ouderdomsdeken van deze expeditie raakte deze warme geste van mijn kompanen mij meer dan dat ze ooit zullen kunnen bevroeden.

Tijdens de heerlijke steak met frietjes gevolgd door een ijskoude maar lekkere portie vanille-ijs (foto) worden er via de smartphones massa’s foto’s uitgewisseld en al weer plannen gemaakt voor volgende initiatieven.

Gelukkig hadden we erg vroeg moeten reserveren in de taverne zodat we ook erg lekker vroeg in bed liggen, want morgen worden we waanzinnig vroeg opgepikt door de taxi’s die ons naar de luchthaven zullen brengen. Maar dat is voor een volgende paragraaf, want na nog enkele foto’s in het biljartlokaal waar onze Franse equipe logeert, gaan we nu écht slapen.

Vaarwel Spitsbergen

Het schemert nog wanneer wij de ontbijt-paketjes verdelen en staan te wachten op de taxi's. Eens die er zijn gaat het snel, ook letterlijk! Onze Zuid-Amerikaanse chaffeur die zich kiplekker voelt in het koude noorden, houd er een snelheid op na die ons Belgen die panikeren als er 2 cm sneeuw ligt doen klappertanden en deze keer niet van de koude. Daar is de luchthaven en dus het moment  voor een dankbare knuffel van ons allen voor Dixie, die blijft om een volgende expeditie voor te bereiden. Dankje, dank je, dank je.

Wij hebben nog rustig de tijd om ons ontbijt te verorberen, souvenirs te sprokkelen én foto's te maken => Harry tussen zijn 3 Teddy-beertjes bv (foto). Na de eerste vlucht tot in Oslo is het een paar uur wachten. Niemand van ons heeft de energie om de stad in te gaan en wij blijven allemaal rondlummelen in de luchthaven. Ruim tijd ook om iets te schrijven en om de tekening te maken in Jonathan zijn 'reisboek'. Dan volgt de vlucht naar Zaventem.

Hier staat Dixies vrouwtje Julie ons op te wachten en spat de groep uit elkaar. Met Rob laat ik nog een aantal 'welkom thuis' foto's maken (foto's) en dan gaan ook wij op zoek naar onze auto. Zoals steeds na zo'n groepsreis is er weer die 'eenzaamheid met z'n twee'. Wanneer ga ik met mijn maatje Nicole weer zo iets bijzonders kunnen meemaken? 

Foto's Dixie - Annebelle - Nicole en al wie ik vergeet nen dikke merci voor jullie beeldende 'reportages'

Nog meer verslaggeving: de beide uitzendingen van ATV over deze reis via deze links:

https://www.youtube.com/watch?v=zkfHLcoyv0w (vooraf)

https://www.youtube.com/watch?v=N3TGSfKlXqg (achteraf)

Reacties via Harry@harpo.be